Mijn keel doet zeer. En mijn hoofd. En mijn schouders. En mijn ogen. Gisterennacht van wakker geworden, me een hele dag voortgesleept en lesgegeven, gisterenavond een dafalgan forte achterover geslagen en toch gaan vergaderen met het project — tegen beter weten in, maar de babysit was besteld en het was zeven maand geleden dat ik nog eens kon gaan. Om half elf nog een dafalgan genomen en heel hard gehoopt dat het zou overgaan. Niet dus, deze ochtend is nog even erg. En de dochter is opgestaan met 37,9°, dus we moeten al niet ver zoeken wat daaraan mankeert natuurlijk.

Het klotige aan ziek worden is dat het uw hele planning overhoop gooit. Ik ging deze ochtend boodschappen doen voor de rest van de week, maar ik heb de moed niet. Een koortsig kindje sleep ik waarschijnlijk ook beter niet mee, en het lief heeft uitslaapdag vandaag dus haar thuislaten is geen optie.

Straks een nascholing geven, en ondertussen de uren aftellen tot ik weer in mijn bedde mag. Nog 12, momenteel. Nog twaalf.