Die keer dat ik nadacht.
Het is wat. Ik kreeg een uitnodiging voor een facebookgroep en ging even kijken waarover het ging. Dit artikel. Leest u het even. En deze reactie. Leest u ook even.
En nu zit ik daar dus over na te denken. Over hoe dat bij ons gaat. En over hoe het in de toekomst zal gaan. Want hoe het ging tot vorige maand, dat weet ik: de baby was my thing. Toen ik zwanger werd, lag seizoen twee al min of meer vast. Lief heeft bij het begin gezegd: ik zal er zijn vanaf maart. En ik heb mij daarmee akkoord verklaard. Nu het maart is, is het simpel: Mira gaat drie dagen per week naar de creche, de andere dagen verdelen we. Het lief doet heel veel, en helpt heel veel. Hij weigert zaken, wegens tijd nodig voor de baby. Maar eerlijkshalve moet ik ook toegeven dat hij de echt coole dingen niet weigert. Ook niet als dat eigenlijk niet past in de agenda. Dan zoeken we oplossingen, en die zijn er altijd.
Tot nu toe is er nog geen behoefte geweest aan de situatie herbekijken, want het is allemaal te combineren. En ik maak me sterk dat als de situatie verandert, dat ik even veel in de pap te brokken zal hebben als hij. Het is wat een kameraad-jonge-vader me onlangs zei: “we hebben allebei een lijstje gemaakt met de dingen die we willen doen om gelukkig te zijn. En dan hebben we besloten dat we die dingen enkel kunnen als de zoon een dag extra naar de creche gaat. Dus gaat de zoon een dag extra.”
Misschien dat het zo simpel kan zijn. Zolang ik kies om Mira vier dagen bij mij te hebben en dat kan bolwerken, blijf ik dat doen. Als binnen een paar maand blijkt dat ik het niet red, dan gaat ze een dagje meer naar de creche. En ik ga me daar niet schuldig over voelen.
Dat van dat schuldig voelen vind ik wel zeer frappant in het artikel. Als er iets was waar ik geen rekening mee had gehouden was het dat wel.
Mijn job leent zich niet echt tot deeltijds werken, en als ik 4/5 zou doen wordt het wellicht hetzelfde werk doen op slechts 4 dagen ipv 5.
Maar ik heb mijn jobkeuze wél laten leiden door mijn kinderwens. Dus bye bye privé met lange dagen en weinig verlof, hallo overheid. En ja, in de privé kan je als burgerlijk ingenieur meer verdienen. Het zal mij worst wezen, alle extra tijd met zoonlief is onbetaalbaar.
Het voorbije jaar heb ik 2 keer een mogelijke carrièrewending bewust laten schieten omdat het veel extra verplaatsing zou betekenen, en dus veel minder tijd met mijn kinderen.
Maar een kleuter te voet of met de fiets gaan afhalen onmiddellijk na schooltijd, en dan de heerlijke gesprekjes onderweg naar huis… dat is in geen enkel barema te vatten, ik kan me niet onmiddellijk een job voorstellen waar ik zo’n voldoening uit kan halen.
Dus laat maar komen het tijdskrediet. En als dat een promotie in de weg staat, so be it.
Overigens denk ik dat Mia Doornaert meer borsthaar dan mij heeft, doch dit geheel terzijde.
Eigenlijk heb je al een beetje een luxe situatie, je hebt de keuze, zoveel mensen hebben die niet. Moeten hun kinderen van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat naar de crèche brengen want zij worden om acht uur op hun werk verwacht, allebei.Ik denk niet dat je je schuldig moet voelen. Maar ik heb natuurlijk gemakkelijk praten
Ik heb er ook al mee geworsteld, met Die Gedachte. En met het schuldgevoel dat mijn dochter élke dag van 7.45 tot 18.30 in de crèche moet zitten. Elke dag denk ik na over het feit dat ik zowat een derde van mijn maandloon afsta om iemand anders voor mijn kind te laten zorgen. En hoe zotjes dat dat wel niet is. Langs de andere kant: 24/24 met zo een kleintje, zonder enige verrijking van mijn intellect: ik weet niet of ik het zou kunnen. Of willen.
Hier wordt er dit najaar ook overgestapt op 4/5 (alhoewel ik nu ook al weet dat mijn hoeveelheid werk hetzelfde zal blijven), en als ik heel eerlijk mag zijn, deels uit dat schuldgevoel (want het komt toch allemaal grotendeels op mijn schouders terecht). En dat zal dan toch 1 dag per week zijn dat de kinderen niet van 8 tot 18u in de opvang blijven … Bovendien heb ik destijds ook gekozen voor een bedrijf waar werk en prive nog enigszins te combineren vallen (veel verlof, glijdende uren, een beetje een “alles op ‘t gemak” mentaliteit, … en een vier letter afkorting waarmee ze u aanspreken 🙂 )
Ik heb recent de keuze gemaakt om van Brussel naar Gent (woonplaats) te komen werken. Mijn dochtertje (bijna 2,5) gaat in mei naar school en ik zag dat echt niet zitten om haar van 7u tot 18u in voor- en naschoolse opvang te laten blijven. Ik vermoed dat dit keuzes zijn die je in een bepaalde fase van je leven neemt maar die later – eens ze groter wordt – weer kunnen wijzigen.
Ik weet nog niet hoe het IRL zal zijn als baby er straks is, maar ik weet wel welke keuzes we hebben gemaakt. Gedeeltelijk “van moetens”, gedeeltelijk een bewuste keuze.
Ik ben gaan freelancen twee jaar geleden, ik werk nu van thuis uit. Ik verdien meer om minder te werken, handig toch 🙂 Daardoor weet ik ook dat ik altijd de kindjes van school zal kunnen halen, of een kindje opvangen dat ziek is enzo. Het zal niet altijd even makkelijk zijn, ik heb nog altijd deadlines enzo, maar het KAN tenminste.
Ik ben echter wel zelfstandig, en 4/5de werken is dus financieel geen optie. Dus zal Bert 4/5de gaan werken vanaf september, zodat baby maar 4 dagen naar de crèche moet ipv 5.
Ik vind dat mooi geregeld. OK, als we het financieel ruimer hadden, zou ik ook een hele dag bij ons kleintje willen zijn. Maar ik ben thuis en zal ze die ene dag dus wel bezig horen terwijl ik werk. Dat doet ook veel.
Hoe dat in de praktijk allemaal zal verlopen, of ons dat ligt, dat valt allemaal nog te bezien natuurlijk, maar ik zie het wel helemaal zitten.
Ik denk dat iedereen gewoon zijn eigen evenwicht moet zoeken, of dat toch zou moeten kunnen doen. Voor de één betekent dat een dagje crèche meer of minder dan voor de ander, maar dat doet er niet toe vind ik. De balans tussen tijd nodig hebben voor je eigen ding en tijd willen/kunnen doorbrengen met je kinderen ligt voor iedereen anders en er is geen reden om dat te vergelijken met elkaar of je schuldig te voelen omdat je meer naar de ene of meer naar de andere kant neigt. Het doel is een gelukkig gezin, niet alleen een gelukkig kind of alleen een gelukkige moeder/vader. Dat brengt opofferingen mee, van ieders kant, that’s life niewoar?
Mijn Mijnheertje Koekepeertje gaat vijf dagen per week bij oma en opa. Da’s bijna net zo fijn en geborgen als thuis. En toch bloed mijn hart elke dag als ik uit werken ga. Vanwege de verre woon-werkafstand zie ik hem slechts 30 Ã 45 min. per dag en enkel ‘s avonds. Daar heb ik geen kinderen voor op de wereld gezet, denk ik dan. Maar 4/5 werken kan niet, mijn baan opzeggen is niet mogelijk en een andere baan dichter bij huis zoeken is niet zo makkelijk. Mijn mama is gestopt met werken toen ik (nummer twee) op komst was en ze heeft mij altijd voorgehouden om dat nooit of te nimmer te doen: volledig stoppen met werken. Toch vond ik het als kind geweldig om een moeder te hebben die altijd thuis was. Maar ik ploeter voort en laat mijn hart bloeden…
En hier is een reactie op dat artikel.
http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=212N7Q75
Hmmmm…
Ik zie de kinderen ‘s morgens een half uurtje en ‘s avonds net voor ze gaan slapen. Als ik op tijd thuis kan raken.
En ik voel mij daar bijzonder schuldig bij, jawel.
Wij hebben deze discussie al een paar keer gevoerd met vriendinnen: vanwaar komt toch die druk dat wij én willen werken én een goede moeder én een goede vrouw én een goede vriendin willen zijn én ook nog graag reisjes willen maken en leuke dingen doen. Wij willen het toch (bijna) allemaal graag en goed doen?
Mijn moeder heeft steeds full time gewerkt, waar zij dan weer werd op aangekeken door haar generatiegenoten (was toen nog niet de norm). Haar zus en schoonzussen bleven ALLEMAAL thuis, dat was dan weer de omgekeerde wereld. Maar wat is het beste? Wie zal dat zeggen?
Als ik eerlijk ben, zou ik soms ook graag hebben dat mijn ventje een beetje meer (spontaan) dingen zou doen als het op de kindjes aankomt (2.5 en 3 maand oud), maar ik heb de indruk dat het gewoon meer in mijn aard/karakter ligt, dat zorgzame. Ik kan hem alles vragen om te doen (als hij er is), maar zelf bepaalde dingen doen zit er niet echt in. Maar dan begint hij bvb ineens met de oudste te vechten of zo, iets dat ik nooit zou doen, maar wat ze ongelooflijk leuk vindt. En dan weet ik weer dat het ook goed is dat we zo verschillend met de kinderen omgaan.
Wat mij ook steeds opvalt, en niet enkel in ons gezinnetje: ik denk constant aan de kindjes, de planning, wanneer is het tijd om te eten en dergelijke, en kan dat moeilijk uitschakelen, terwijl mijn ventje dat perfect kan scheiden.
Interessant wat miss puntkomma zegt ;
“Elke dag denk ik na over het feit dat ik zowat een derde van mijn maandloon afsta om iemand anders voor mijn kind te laten zorgen.”
Sta je er alleen voor/is jouw inkomen het enige gezinsinkomen ? Zo niet, is dat een eigenaardige (maar zeer hardnekkige) redenering. Waarom zou de kost van kinderopvang enkel vergeleken moeten worden met het inkomen van de moeder ? Waarom enkel de afweging of het wel nog loont dat zij gaat werken ?
@patricia – ik weet het. Mira wordt op haar creche-dagen gebracht tegen half tien, en afgehaald om half vijf. Dus die dagen zijn ook een pak korter dan bij de meeste kindjes. Ik begin wel te voelen dat ik zelf altijd maar meer moe ben: bij de meeste mensen is de werkdag gedaan als de kinderen in bed zitten, denk ik. Bij mij begint hij tegenwoordig dan. En soms denk ik dat een lesvrije dag zonder baby niet slecht zou zijn voor mijn levenskwaliteit. On verra.
@ wijplukkendedag – op de fabriek ofwa? En ken ik u eigenlijk?
@ inge – idem hier hoor, als ik helemaal eerlijk ben. hij (voor)ziet minder dan mij denk ik
@ eva – touché. maar ze helpen tenminste al, het is al dat.
Ik vind die reactie van die \”hoger opgeleide journaliste\” zoals ze zichzelf noemt, een beetje overdreven, aanvallend ze klinkt eerder lichtelijk gefrustreerd.
Statistieken zijn nu éénmaal statistieken, het is een trend die alle – hoe uiteenlopende situaties ook – probeert samen te vatten. Het is niet omdat zij blijkbaar in een perfecte, eerlijk verdeelde harmonie met man en kinderen samenleeft dat dat wil zeggen dat de statistieken niet kloppen.
Het is eigen keuze, hoe ieder gezin zijn dagen organiseert. Het hangt af van duizend en één factoren. Er zijn inderdaad veel mannen die een serieuze steen bijdragen in het huishouden en de opvoeding van de kinderen. Maar veel vrouwen blijven thuis, veel vrouwen zetten een stap opzij omdat dat nu eenmaal beter valt te combineren met de hele verdere organisatie in huis (want een huishouden draait om veel meer dan de kinderen van de crèche te gaan afhalen) . Maar zij doen dit niet omdat ze onderdrukt zijn, ze doen dit simpelweg grà à g. We kunnen ook gewoon toegeven dat niet alles altijd perfect verdeeld is, en dat wij als vrouw dikwijls verantwoordelijk zijn voor de planning, èn verdeling van alle huishoudelijke taken. Ik ben in ieder geval niet verlegen om te zeggen dat ik veel meer doe hier in huis qua was en plas. Maar daarom voel ik me zeker niet minderwaardig. Zoals ik al zei, dat is een persoonlijke keuze, en mijn overwicht op één gebied wordt voldoende gecompenseerd op allerhande andere vlakken, waaronder onderandere mijn man zijn loon, dat véél hoger is dan dat van mij. Niettegenstaande we beiden even hard presteren. Maar ik lig daar in ieder geval niet wakker van, we kunnen er alleen maar wel bij varen!