Gisteren hebben wij voor het eerst sinds de dochter er is avondeten gegeten terwijl ze nog wakker was. Om half zeven zeg, dus niet zoals gewoonlijk om negen uur. We waren precies normale mensen.

Dat komt omdat (a) de baby haar huiluur definitief heeft afgeschaft, (b) ze nu aan tafel bij ons kan zitten in haar stoel en dat bijzonder fijn vindt — gelijk een groot meiske é en (c) mijn onwettige uitzonderlijk thuis was, en dat voor acht uur.
Ik kreeg zowaar een glimp te zien van hoe het leven zal zijn binnen een paar weken, als hij vroeger en vaker thuis is, en ik moet zeggen: het beviel mij wel.