Die keer dat wij ons dochter achterlieten, het schaap.
Vanavond was het test-case tijd hier ten huize. Ik wilde namelijk graag donderdag naar de opname van ZVDZ gaan, maar dan moet ik rond zes uur in Gent vertrekken. Omdat het in Brussel te doen is, en dus niet vlakbij om terug te keren én omdat zowel mijn ouders als mijn schoonouders ook gaan die dag (dus geen hulplijn in de buurt), was het plan om een babysit te nemen en van tevoren eens te proberen. Marijke zou komen, en vandaag hebben we dus de test gedaan. Marijke om half zeven naar hier gekomen, wij in de buurt gaan eten, met de gsm op standby. Rond half elf terug naar huis en daar vertelde Marijke dat de dochter de hele tijd heeft geweend, van zodra we wegwaren. Ze heeft een klein beetje gedronken, en is dan uiteindelijk in slaap gevallen. Marijke vond het vooral ambetant voor Mira en ons, ik vond het vooral vervelend voor Marijke.
Conclusie van het verhaal: (1) Mira is blijkbaar nog te klein om zich door iemand anders van avondritueel te laten voorzien (2) donderdag geen opname voor mij, (3) we hopen dat er nog iemand op ons kind wil komen passen, later (4) uitjes beginnen de komende maanden ten vroegste om half negen, als baby in bed zit en (5) binnen een paar weken/maand proberen we opnieuw. Want ze gaat het toch moeten leren, de dochter. Het is even uitstel maar geen afstel, want deze moeder moet af en toe eens na zonsondergang buitenkunnen, jawel.
Hoe ging dat bij u, trouwens, dat babysitgedoe? Vanaf wanneer? En ging het meteen goed?
ik weet eigenlijk niet meer hoe het bij ons ging. Is met ups and downs. Tegenwoordig proberen ze de babysit wijs te maken dat ze ons vreselijk missen en dat het wel zou helpen als ze beneden in de zetel mogen slapen 🙂
6. Er moet een derde reeks komen van ZVDZ.
Geen goed nieuws hier, hier is nog niemand komen babysitten (we gingen wel uit eten als zijn grote broer hier was, maar dan stak ik hem ook eerst in bed), en Jef is de eerste keer gaan logeren toen ik vooralsof aan het bevallen was, de tweede keer toen ik echt beviel.
Maar dan wel zonder problemen, het kind was toen wel bijna 4.
Deze keer was ik van plan om vroeger met een babysit te beginnen, dus ik moet dat dan ook maar eens doen.
Ik heb nog gebabysit op drie jongens van 3, 6 en 8. Hoogst energieke kereltjes.
Hoe kan dat erger zijn dan uw kroost op de leeftijd van een jaar ofzo?
Ik zou daar gelijk niet teveel mee inzitten, over (3)
Toen Zelie nog een baby was en we gingen weg, dan ging zij meestal naar familie. Geen babysits dus. Daarna, als er al een babysit kwam, zaten ze dus ook al meestal in bed of was er altijd iemand die ze kenden in de buurt in de vorm van broer of zus, dus dat scheelt vermoed ik.
Maar wat ik wel deed was sowieso de babysit laten komen als ze nog niet sliepen. Ik stak ze dan wel in bed, maar ze wisten dan tenminste dat er iemand anders was en verschoten dan niet (zo erg) als ze ‘s nachts wakker kwamen.
Ik heb zelf jaren lang gebabysit op baby’s en kinderen, de jongste was een paar weken, de oudste 6, en het is een kwestie van gewoonte: hoe meer de baby de babysit ziet, hoe normaler het wordt. Dus best geen weken/maanden wachten, maar af en toe weg gaan en babysit vragen voor de baby gaat slapen en haar het avondritueel laten meedoen zodat de baby eraan went.
Toen de oudste een paar weken was, was babysit geen enkel probleem, naarmate ze ouder werden, werd het wel erger. Grootouders geen enkel probleem natuurlijk, dat is hun 2de habitat, maar een echte babysit… ze hebben het nog altijd niet graag (en ze zijn al 5 en 6). Als ik hen eerst zelf in bed stop is het geen enkel probleem. Gelukkig vervroegt hun bedtijd ook naarmate ze ouder worden (19.00 uur). ‘T is een gezoek hè, in het begin.
Ik ben in mijn leven geweldig veel gaan babysitten. Op verschillende kindjes, maar op 1 gezin het meest, vanaf dat de oudste drie was en de middelste zes maanden, de geboorte van het derde heb ik meegemaakt. En ik ging daar al op passen toen ze nog maar vijf weken was (en de andere kinderen dus, anderhalf en vier :-)).
De jongste Kato, heeft nooit haar fles willen drinken bij mij ‘s avonds. De oudste heeft de eerste keer twee uur achter de gordijnen gezeten, de middelste was altijd meteen een schatje. En dat is twee keer moeilijk geweest en vanaf dan ging het vanzelf! En nu zijn ze veel te groot voor een babysit en ze vragen soms nog of ik wil komen.
Ik zou dus gewoon volhouden en even van je hart een steen maken, je kan er alleen maar een socialer kind van krijgen op de duur denk ik.
Ik ben trouwens van de week op Janne gaan passen, het zusje van uw toekomstig metekindje, en wat een heerlijk kind is dat! Alles was meteen goed, ze heeft Lien nog niet eens uitgezwaaid. En ze kroop meteen dicht bij mij…
Als je een babysit zoekt, ik vind dat nog steeds superleuk!
Al na één week sliepen mijn koters op verplaatsing (grootouders) en met babysits heb ik nooit problemen gehad. ‘t Scheelt ook wel dat mijn kinderen nooit echt een zware fase van verlatingsangst hebben meegemaakt. Hartverscheurende taferelen bij het afzetten bij de onthaalmoeder heb ik ook nooit meegemaakt. Ik had wel al van toen ze twee maanden waren, telkens liedjes klaar toen we vertrokken naar onthaalmoeder, grootouders, … en nu nog vinden ze dat leuk. Het komt zeker wel goed, tussen je dochter en de babysit(s)!
Ik zou die opnames echt niet afzeggen… de eerste keer weende onze kleine man ook hartstochtelijk… maar de tweede keer was alles in orde. Soms een beetje doorbijten?
Ik durfde in het begin geen babysit nemen omdat ik dat zo erg vond dat ze dan op twee baby’s moest letten. Als ge jong bent en nog weinig moederlijke ervaring hebt en ge krijgt ineens een tweeling toegeworpen… dat leek me nu niet iets wat veel meiskes zouden willen doen.
Maar toen waren er twee zussen van 18 en 17 die kei graag op Menno en Mira wilden babysitten en kijk, sinds de eerste keer ging dat super goed. Ik heb er gewoon veel geluk mee gehad.
Als er nu een babysit komt heeft ie het vlaggen, met 5 kinders. En binnenkort 6. Maar zolang ze dat allemaal willen doen ga ik me daar niet schuldig over voelen. Meestal zijn ze heel enthousiast (zowel de kinders als de babysit).
Als Mira ouder zou zijn zou je ze kunnen omkopen met chips voor wanneer de babysit komt, hier werkt dat altijd. Maart kind is er nog wat te jong voor he…
Ik zou het ook nog eens proberen, die van ons heeft de eerste keer ook keihard geweend, en meer dan 2 uur aan een stuk, maar de tweede keer ging het iets beter. De derde keer keek ze niet meer om :)Succes.
Amon (8m) heeft ook nog zo geen verlatingsangst periode gehad…komt waarschijnlijk doordat ik zo’n zware revalidatie voor de boeg had na de grootse bevalling en hem dus zelf niet kon verzorgen, allerlei mensen van familiehulp en kraamhulp kwamen ons dan helpen en hierdoor was hij vlug gewend aan vreemde mensen maar onze moeder-kind band was natuurlijk wel wat moeilijker en als hij ontroostbaar was kon ik hem als mama zelfs niet troosten…. maar uiteindelijk geraakten we daar allen over en nu kan hij getroost worden door iedereen als het moet en dus ook door mij…:)
ik denk ook dat je effe moet doorbijten (Mira eigenlijk) en inderdaad de babysit effe op voorhand laten komen Mira’s vertrouwen opbouwen door de babysit haar favoriete eten of spelletje met haar te doen waardoor ze lacht, geniet en dan erbij blijven en ernaar kijken zodat ze je ziet en dan na een tijdje stilletjes de deur uitgaan…
Ik denk dat we onze baby’s hier echt in moeten stimuleren, zelfvertrouwen en al…
ik ben momenteel ‘luie ouders hebben gelijk’ (auteur kan ik even niet checken, boek ligt in slaapkamer van slapende baby..) aan het lezen en dit helpt me soms wel…
oh ja als je een babysit zoekt wij wonen in dilbeek vlakbij brussel en hebben zelf een jongetje van 8 maanden….je kent ons niet maar dat kan veranderen hé…
Amon (8m) heeft ook nog zo geen verlatingsangst periode gehad…komt waarschijnlijk doordat ik zo\’n zware revalidatie voor de boeg had na de grootse bevalling en hem dus zelf niet kon verzorgen, allerlei mensen van familiehulp en kraamhulp kwamen ons dan helpen en hierdoor was hij vlug gewend aan vreemde mensen maar onze moeder-kind band was natuurlijk wel wat moeilijker en als hij ontroostbaar was kon ik hem als mama zelfs niet troosten…. maar uiteindelijk geraakten we daar allen over en nu kan hij getroost worden door iedereen als het moet en dus ook door mij…:)
ik denk ook dat je effe moet doorbijten (Mira eigenlijk) en inderdaad de babysit effe op voorhand laten komen Mira\’s vertrouwen opbouwen door de babysit haar favoriete eten of spelletje met haar te doen waardoor ze lacht, geniet en dan erbij blijven en ernaar kijken zodat ze je ziet en dan na een tijdje stilletjes de deur uitgaan…
Ik denk dat we onze baby\’s hier echt in moeten stimuleren, zelfvertrouwen en al…
ik ben momenteel \’luie ouders hebben gelijk\’ (auteur kan ik even niet checken, boek ligt in slaapkamer van slapende baby..) aan het lezen en dit helpt me soms wel…
oh ja als je een babysit zoekt wij wonen in dilbeek vlakbij brussel en hebben zelf een jongetje van 8 maanden….je kent ons niet maar dat kan veranderen hé…
2 jaar 4 maand… en nog nooit een ‘vreemde’ babysit gehad :-). mama is nie goe bezig. ik krijg het niet over mijn hart en heb tot hiertoe altijd bereidwillige meters en peters of vriendinnen gevonden als ik eens een avondje weg wou of laat moest werken…
ik vind ook altijd iemand hoor, maar ik vind dat gelijk gemakkelijk om een paar mensen achter de hand te hebben. En Marijke is een superbabysit, vraag maar aan Janne en de kinders Vuijlsteke…
En Marijke wil nog komen, donderdag, voor die opname, maar ik zie het vooral niet zitten voor mezelf: brussel is een uur rijden, en ik moet mijn gsm daar twee uren uitzetten…ik ga geen moment op mijn gemak zijn vrees ik.
Ik heb er ondertussen over nagedacht, en heel binnenkort komt er een nieuw uitje in Gent, en opnieuw een babysit-poging. Ik zou echt graag hebben dat ze het leert en een sociaal kindje is dat geen schrik heeft van mensen die ze niet goed kent. Dus ik ga doorbijten, denk ik.
bijt vandeneerstekeer ook nu al donderdag door… echt, gene zever, doen, dan is die kogel ook door de kerk, zo klein is ze nu ook weer niet meer, toch? zeker als je je kunt beroepen op een superbabysit! allez zeg 🙂
(het is mijn eerste reactie hier – ik kom regelmatig lezen – en ben fan – zelf mama van 2 meisjes, flo (juist 3) en janne (1,5) – ter info, dat is net zo netjes ;-))
Ik zou ook zeker doorzetten, zelfs nu donderdag. Het was bij mij, zowel met Flo als Janne, echt moeilijk. Ik weet nu eigenlijk niet meer precies waarom (en het is niet eens zo lang geleden). Weende ze de hele tijd? At ze niet? Sliep ze niet? Ik weet het echt niet meer, alleen nog dat het verschrikkelijk veel onrust in mij te weeg bracht. Dat slijt! En het wordt voor alle partijen veel aangenamer.
Gewoon DOEN!
Bij ons is het dikwijls familie, grootouders, broer of zus. Maar als alle hulplijnen bezet zijn dan hebben we een paar vrienden. Een truk die helpt is je trui aan de babysit geven, die geur stelde ons dochtertje gerust en zo konden ze savonds een “herkenbaar” flesje geven.
Maar het gaat met vallen op opstaan, laat je zeker niet ontmoedigen door één kleine tegenval! Succes x
Mauro gaat al van 2 maand (5 weken prematuur, dus nog zeer klein dan) slapen bij grootouders, niet veel daarna kwamen mijn jongere zusjes (zonder baby’s, dus met minder ervaring dan jouw superbabysit) op hem passen, soms voor een paar uurtjes, soms voor een nacht. Een avond bleef hij al bij vrienden. Af en toe kreeg ik ook huilverhalen, maar de babysits in kwestie hadden er nooit problemen mee en voor mij voelde het meestal wel als een welkome opkikker eens een avond zonder baby. Trouwens, die van ons had op maand 5 even een periode dat hij wat vreemder was en sneller huilde bij andere mensen, maar daar was hij ook wel weer snel door.
Tot ze niet meer eenkennig waren, moest de bomma zich maar opofferen.
Onze dochter was 4 weken toen ik haar de eerste keer “achterliet” (bij de grootouders weliswaar, maar wel direct voor een ganse nacht!). Toen was ze natuurlijk wel nog te jong om echt het echt te beseffen, maar het heeft eigenlijk nog nooit voor problemen gezorgd.
Ik zou donderdag ook gewoon al gaan… doorbijten dus. Een slaapritueel zonder mama is iets waar jullie dochtertje moet aan wennen, maar dat komt wel. En vanaf dan beschik je over een nieuwe ‘luxe’: weten dat je met een gerust hart eens een avondje op stap kan gaan. Alleen al dat besef is leuk, daarom hoef je nog niet elk weekend de deur uit.
(en terloops: ZVDZ is hilarisch)