Een glimp van logica.
Gisterenavond lag de dochter op haar buik op de grond. Naast haar speeldeken, want speeldekens zijn zooooo 2009, dat weet iedereen. Op haar speeldeken lag een stuk speelgoed dat ze graag wilde hebben. Ze had al een paar keer met rollen geprobeerd, maar kwam telkens net te ver uit om eraan te kunnen. En echt kruipen kan ze dus nog niet.
Opeens werd ze heel stil. Je kon haar hersenen bijna horen kraken zo geconcentreerd. En toen trok ze het speeldeken naar zich toe, tot ze wel aan het speelgoed kon, pakte het vastberaden en keek toen heel triomfantelijk naar mij.
Waarop ze het speelgoed in haar mond stak, een beetje te diep en bijna moest overgeven. Dat was iets minder, maar dat gedoe daarvoor was volgens mij een glimp van haar toekomstige genialiteit. Of toch tenminste een schijn van logica, voor het allereerst.
Oh dat is héél belangrijk zo’n dingen, daar krijgen ze zelfvertrouwen van.
Nooit te snel iets doen voor uw kind, ik vind dat een toffe regel!
Mijn dochter heeft dien truuk ook ontdekt en nu ligt haar speeldeken er altijd helemaal befrommeld bij. Ze kan wel al wat kruipen, en nu gaat ze eigenlijk altijd op de parket liggen om dan aan haar speeldeken te zabberen. 🙂
grappig!
@ zsazsa. ik was vooral te lui om recht te staan om te helpen, maar dankzij uw commentaar voel ik mij een pedagogisch genie.
@drien. mira lekt aan de vloer. sejieus.
zo zalig om die ontdekkingen te zien gebeuren
Hahaha! Jitse lekt ook aan de vloer hoor, en aan de salontafel, en aan de zetel en aan het kussen van haar kakstoel en … bah!
Nu zit ik al een hele avond met het woord speelde-ken in mijn hoofd. Frustrerend zulle.
schoon schoon. En inderdaad, pedagogisch gezien ook zeer indrukwekkend jong.
Ik herken het gevoel 🙂
Iets volledig off-topic: ben onlangs google-gewijs op je how-to-make-ne-goeie-quiche gestoten (een blogpost uit 2006 als ik me niet vergis). Stap voor stap gevolgd en hey presto: lekkere quiche!