Work. Play.
Toen wij vijf jaar geleden een koppel werden, was hij leraar. Ik zei: éééi, ziet keer rap dat ge beroemd wordt, want ik zou dat wijs vinden.
Dat is niet waar. Hij was leraar, en dat was goed. Maar hoe langer we samen waren, hoe meer ik merkte dat het kriebelde. Om ook andere dingen te doen. De eerste week al, zag ik hem uiterst charmant en driestemmig op het podium van Het Magazijn staan (aargh. het magazijn, waar is de tijd zeg). De maand daarop deed hij mopjes op humorologie en kreeg daar prijzen voor. Ik was best wel fier op mijn nieuwe lief. Kort daarna kwam er dat voorzichtige: misschien moet ik die comedy eens serieus beginnen nemen. Ik heb mij daar weinig mee gemoeid, behalve op de cruciale momenten toen er een duwtje nodig was om het risico te nemen. Wedstrijden in Nederland, part-time gaan lesgeven, fulltime met comedy bezig zijn, een televisieprogramma maken: het waren mijlpalen. In zijn leven en ook in het mijne. Ik heb daar altijd in geloofd dat het wel goed ging komen.
En ja, soms vloek ik. Als hij weer optreden is, en ik alleen zit. Als hij zoveel stress heeft dat hij al eens kort van stof is. Omdat hij moe is, of omdat hij geleefd wordt door de agenda van anderen en dat moeilijk kan verdragen. Het punt is: ik versta het ook, omdat ik er met mijn neus opzit. Iedere dag zie ik hem ‘s morgens opstaan als het nog donker is, en ‘s avonds stoppen met werken als het al lang weer geen dag meer is. Ik zie hem dat zeven op zeven doen, en zelden of nooit vrij nemen. Ik voel de druk, van iets maken waar 300 mensen in een donkere zaal naar komen kijken. Of iets waar een half miljoen mensen thuis in een luie zetel een mening over vormen. Die ze daarna zelfs op het internet gooien. Ik mag er niet aan denken dat ik zo’n job zou moeten doen. brr..
Ik merk de laatste tijd dat niet iedereen verstaat dat het geen speeltijd is, zo’n job. Er wordt soms gevraagd: “doet ge eigenlijk nog iets echt van werk?”. Mhaha. En ge merkt gewoon dat sommige mensen denken dat hij zijn dagen vult met spellekes spelen. Het is wijs en leutig, ja. En ik geniet ervan hem te zien genieten, want hij doet dat heel graag allemaal. Maar het is ook verdomme hard werken, en niet te onderschatten hoeveel impact dat heeft. Ge ziet dat bij veel mensen op het podium: hoe er soms gevraagd wordt of ge “eens rap vijftien minuten comedy kunt schrijven over het zestigjarig bestaan van de vrouwengilde”. Bijvoorbeeld. Er wordt daar dan onder elkaar eens mee gelachen, maar eigenlijk is dat een beetje erg: dat er soms gedacht wordt dat dat allemaal gewoon vanzelf komt.
Een lange aanloop om te zeggen dat ik gigantisch fier ben op mijn lief. en eigenlijk zelfs niet eens omdat de eerste aflevering fenomenale kijkcijfers haalde en fantastische waarderingscijfers, hoewel dat heel schoon is, natuurlijk. Maar vooral omdat ik hem een jaar keihard heb zien werken en ik onder de indruk ben van het eindresultaat. Fier. Nah.
Ik geef eerlijk toe dat ik ook niet zo had stil gestaan hoeveel werk daar in kruipt. En dat is eigenlijk een compliment want het ziet er allemaal zo vanzelf uit op het podium/TV. Maar terecht dat ge toch even het harde labeur benadrukt en nog meer terecht dat ge fier op hem zijt!
En terecht fier!
Het zou niks voor mij zijn, iedereen die op mij staat te kijken als ik grappig probeer te zijn. Je moet het toch maar doen hoor. Bewondering stuur ik jullie kant op (ook voor jou, omdat jij hem daarin zo blijft steunen ondanks de redenen om te vloeken). 🙂
Hear hear!
Terecht!
En heel concreet, voor het tv programma: Waar kruipt daar het grote werk in?
Is dat het schrijven zelf, omdat er veel aan gesleuteld moet worden en er veel sneuvelt enzovoort?
Maken ze af en toe dingen die geschrapt worden? Schrappen ze de helft of meer van wat ze filmen? Of filmen ze alleen waar ze echt van overtuigd zijn?
Of is dat in grote mate het werk van de baas zijn van een filmteam? Of is dat iemand anders?
Zijn er daar nog schrijvers bij betrokken, of is het Bert en Henk alleen?
het uiteindelijke draaien is maar een fractie: dat is een paar dagen per filmke
ieder filmke is daarvoor al veel werk: ideeën verzamelen, schrijven, herschrijven, nog herschrijven, dan productie, opnemen, monteren, opnieuw bekijken, opnieuw monteren.
henk en bert zijn deel van de redactie, dus zij zitten vanaf het idee tot het opnemen. en in het filmke spelen ook, natuurlijk. Monteren doen ze niet, maar dat bekijken voor feedback dan weer wel.
ik geloof dat de redactie naast hen nog 3 mensen zijn. En dan de productie en de regisseurs en de camera-geluidsmensen.
het is hetzelfde als bij een voorstelling, denk ik: het schrijven en ideeën structureren is het grootste werk. En dan try-outen. En dan scherpstellen.
‘t Zal wel zijn dat je fier bent!
En wat een liefdevol postje. Henk mag ook fier zijn 🙂
Je bent terecht fier. Ik denk dat ik een beetje kan inschatten hoeveel werk erin kruipt, als je een tv-programma een heel klein beetje kan vergelijken met producties voor een boekje maken, en hell, als ze dat doen met nog drie extra redacteurs dan is dat echt wel straf.
RESPEC!
Logisch dat je fier bent! Het is gewoon een enorm geestig programma en dat maakt van uw lief een geestig lief.
En wie wil er nu geen geestig lief, aahja?
Tuurlijk fier!! We hebben maandagavond heel erg moeten lachen! We waren al fan, maar zijn het nu nog meer 🙂
Met een cartoonist als wederhelft herken ik veel van wat je zegt. Onderschatten van het werk (“kunde daarvan leven?”), de niet-aflatende stroom aan ideeën en de stress die dat kan veroorzaken, en natuurlijk het geweldig trots zijn op wat hij toch zomaar zelf uit de grond gestampt en opgebouwd heeft. Ik heb Henk vooral gekend in de periode van zijn eerste improstapjes en ik heb het hem nog niet rechtstreeks gezegd, maar nu je er zelf over begint: wil je eens de boodschap doorgeven dat ik het sjiek vind dat hij de sprongen heeft gewaagd en zich heeft opgewerkt tot lovenswaardige comedian! Wij waren trouwens bij de dvd-opname (twerd tijd dat we hem ook eens als stand-upper bezig zagen) en het was echt genieten. Uw ventje doet dat allemaal wreed goed!
en terecht. het was hilarisch vorige maandag, we kijken al uit naar meer
Gelijk heb je, met dat fier gevoel. Als je zoveel mensen kan doen genieten dan betekent dat toch wel iets, vind ik.
Ge moogt gij terecht fier zijn op uw nief lief die nu niemeer zo nief is doch toch nog steeds uw lief.
En dat het hard labeur is voor de makers van de lach, daar kan ik inkomen. Er wordt zoveel onderschat, schat.
Groot gelijk. Het is een geweldig programma met goeie uitwerking. Zonder die twee zou het ook niet pakken. ‘t werd tijd dat er nog eens zoiets op tv kwam. Het doet ergens nog een beetje denken aan Alles kan beter, maar dan anders. Na elke aflevering denk ik, dat zou begot wat langer mogen duren.