Het is 31 december en ik zit nog maar aan maart in het facebook-gedoe. Ah. Dan is ook dat maar iets onafgewerkt, zekers. In het licht van de eeuwigheid is zoiets amper van enig belang te noemen.

Een jaar geleden leefde onze familie de week tussen doodgaan en uitvaartviering. Er was vooral veel verdriet. Nu die verjaardag er is, is er nog steeds verdriet, dat spreekt. Maar voor de rest is alles beter dan een jaar geleden, durf ik te zeggen. Het leven ging hard, dit jaar, en het werd opeens compleet op 7 augustus.

Ik was een beetje dik bij het begin, gigantisch in het midden en ben even licht (*kuch*) als voordien op het einde. En hoe meer ik gewicht verlies, hoe meer die dochter van ons groeit en groot wordt. Ik sta erbij en kijk ernaar, ook op de laatste dag van het jaar. En dat hoop ik vooral volgend jaar ook te doen: rust te vinden, mijn baby zien opgroeien tot een peuter, en dat met mijn lief en dierbaren aan mijn zijde. En dat die allemaal gelukkig en gezond mogen zijn.