Het is misschien vreemd om te zeggen, maar sinds een paar weken hebben wij precies een nieuwe baby. Ik weet niet hoe het komt, maar Mira is helemaal omgeslagen. Ze was voorheen ook het grootste deel van de tijd een vrolijk kind, maar ze was ook — hoe zullen we het vriendelijk zeggen — nogal high maintenance. Ze is snel voor haar leeftijd, en begrijpt veel. En ze heeft daardoor veel frustraties. Een bewerkelijke baby, die als het haar niet zinde haar toevlucht zoekt tot hysterie. Ze heeft namelijk door dat onmiddellijk volledig door het lint gaan meer effect heeft dan een beetje jengelen. Man, mijn dochter kan krijsen, u heeft daar geen gedacht van.

En er waren dagen dat ze voor het minste krijste. Niet genoeg aandacht? Keel open. Niet kunnen rollen? Keel open. Bij iemand anders dan mama op schoot? Keel open. Op een bepaald moment wilde ze zelfs niet meer door Lief getroost worden. Alleen door mij. Ze wilde niet slapen, was doodmoe, wilde de hele tijd gedragen worden: the works. En hoewel ik mijn dochter onvoorwaardelijk en doodgraag zie, stond het huilen me af en toe nader dan het lachen als ze zo’n buien had. Vooral omdat de wereld u dan ook nog eens overspoelt met goede raad. “Ge moet haar eens laten schreien, ze is verwend.” Tot ik haar liet schreien en ze dat dus anderhalf uur volhield. Met gebalde vuisten en een wijdopen keel in haar park. Anderhalf uur. En dan was het voor mij genoeg, alleszins.

De laatste weken is het vreemd, eigenlijk. Vorige week waren we bij mijn grootmoeder en zij en haar zus wilden Mira allebei vastpakken. Ik zette me schrap voor een scene, maar baby zat vrolijk op schoot te lachen. Tot twee weken geleden huilde ze van rond half zes tot acht uur, iedere dag. Nu is ze daarmee gestopt. Dinsdag is ze nog eens boos geworden in de creche en sindsdien niet meer. Dat is een volle week. Zonder woede-aanval. Ze heeft nog een paar keer gehuild, maar dat was (a) omdat ze honger had of (b) omdat ik een shitload fysiologisch water in haar neus aan het kieperen was. Geen abnormaal gedrag, dus.

Misschien is ze er overheen gegroeid? Misschien verveelde ze zich steendood, zo alleen thuis met mij? Misschien komt het binnen een paar weken keihard terug, die buien?

Maar ondertussen is het een zaligheid: ze schatert de hele tijd, is supervrolijk en alles is ok: ze wil bij iedereen op schoot, ze is gemakkelijk bezig te houden, doet regelmatig een tukje en zit over het algemeen bijzonder goed in haar vel. En dat terwijl ze dus wel degelijk ziek is. Ik geniet van ieder moment. En duimt u even mee dat het blijft aanhouden, dat voorbeeldig gedrag?