Voor u zit een gebroken vrouw. De afgelopen nacht was er namelijk eentje van het helse soort. We zijn alledrie verkouden, hier ten huize, waardoor ikzelf moeilijk sliep (wat als u verder leest eigenlijk niet zo’n probleem was), het lief een eind wegsnurkte en de baby zich de hele nacht — toch vanaf een uur of twee — beperkt heeft tot dutjes: een half uurtje slapen, dan weer wakker en huilen, dan nog een half uurtje slapen, enzovoort enzoverder.
Mijn nacht bestond dus voornamelijk uit het sussen, troosten en ontstoppen van de baby, het me ergeren aan het gesnurk van het lief en dan ook nog een paar hazenslaapjes.

Het allergrappigst was echter dat ik op een bepaald moment werd wakkergemaakt door een geluid. Geen gehuil op de babyfoon, geen geronk van de bedgenoot, maar een zacht murmelen. Na een paar minuten drong het door wat hij precies mompelde. Noni, noni, noni, noni.

Ahum. Als u de eerste aflevering ziet, gaat u naar het schijnt begrijpen hoe het komt. Ondertussen, als iemand Bumba kwijt is: hij ligt ‘s nachts in mijn nest, blijkbaar.