Ja, ik zou kunnen zagen over de sneeuw en hoe ik daar zo’n hekel aan heb. Ik doe dat elk jaar, namelijk: over dat het leutig en schoon is zolang ge er niet doormoet, maar dat het voor de rest dikke miserie is, dat wit gedoe. Ik zou kunnen brommen over mijn botten die vol plekken zijn van dat vuil strooizout en over hoe koud en nat en vies sneeuw wel niet is. Ik zou ook kunnen klagen over hoe twee straten ver stappen op een gladde trottoir met een maxicosi aan uw arm vreselijk irritant en pijnlijk is. En ik zou vast nog wat ander gemopper kunnen bedenken.

Ik ga dat niet doen. Want mijn klas van deze ochtend was zo groot dat ik er eerst schrik van had, maar ze waren zo lief en oplettend en hadden helemaal geen sneeuwzot in hun kop, hoewel ik het wel gevreesd had. Fijn was dat. En ik heb alweer een eind weggekletst met een paar collega’s, in de pauzes. Ik heb vandaag ook voor het eerst in maanden een douche genomen zonder dat er een baby die om aandacht kraait naar mij zat te kijken in de wipper. Ik heb een soep gegeten als lunch en ondertussen door een krant gebladerd. Ik ben naar de kapper geweest. En ik heb daar champagne gekregen.

En toen ik Mira uiteindelijk ging afhalen, tegen vieren vanmiddag, was ze vreselijk content aan het spelen en druk in de weer met zeer interessant gedoe aan haar zitstoel. Ze lachte naar mij, trappelde even met haar benen en speelde toen verder. Dat is goed, want dan ben ik gerust dat ze daar niet zit weg te kwijnen van mij te missen.

Dus de sneeuw: die kan mij gestolen worden. Binnen een paar dagen is ze toch weer weg. Vandaag doe ik van vrolijkheid, omdat mijn ontredderd gevoel van zondag al heeft plaatsgemaakt voor gloednieuwe voldoening. Het komt allemaal in orde.