Klijn zegt in de commentaar dat het in de prak rijden van mijn ex-lief-overbuur één van haar persoonlijke favorieten is, uit onze jeugd.

Ze zou zij beter wat minder lachen, zij. Ik herinner me bijvoorbeeld levendig die keer dat ze — zoals alle stoere kindjes in die tijd — uit haar raam zou kruipen om te kunnen uitgaan. (Ikzelf heb dat nooit gedaan, dat spreekt: mijn raam zat bovenaan een steile muur, er was geen plat dak, ik mocht sowieso al behoorlijk veel uit en ik was niet stoer. En daarbij, mijn ouders lezen mee.)
Bij klijn was dat ontsnappen nauwelijks een avontuur te noemen, eigenlijk. Ze woonde in een gelijkvloersbungalow, haar kamer had een raam tot op de grond. En ze woonde op wandelafstand van het jeugdhuis, dus erg veel fysieke inspanning kwam er niet aan te pas. Het was een kwestie van rolluik omhoog, raam open, buitenstappen, 3 minuten wandelen en pintje bestellen. Easiest escape ever.

En dus stond ze op een avond ver na haar thuiskomstuur terug in het jeugdhuis. Jammer genoeg hadden wij in die tijd slechte vrienden. Zo van het soort dat van zodra ze binnenwas om de drie minuten riep: Klijn, uw pa is daar., waarna er sprake was van enig in elkaar geduik van haar kant. En daarenboven begon J. een verhaal over hoe hij dacht dat haar mama ondertussen wel al zou gezien hebben dat ze weg was en gewoon de rolluik naar beneden had gedaan zodat ze niet meer binnenkon. En dat ze zou moeten aanbellen, en dat ze nu al op haar aan het wachten waren. Het zou vonken geven, en al. Iedereen knikte beamend.

Na twintig minuten is klijn terug naar huis gewandeld en braaf in haar bed gekropen. Ze kon de stress van het avontuur niet aan.

Good Times.