Moe? Ik ben niet moe, jong.
Zo. Dat zijn boeiende dagen, tegenwoordig. De baby heeft een lichte verhoging (37,5°) en veel kaka. Diarree gelijk ze zeggen. Voeg daarbij het uur dat veranderd is, en het feit dat mijn lief ondertussen al twee weken keihard werkt en dus niets kan overnemen, en u weet meteen waar die donkere randen onder mijn ogen vandaan komen. En volgens de oei-ik-groei-sekte zit ze ook nog eens midden in een sprong. Alleszins: het leven bestaat momenteel uit wiegen, sussen, proberen voldoende te laten drinken en pampers verversen. En veel, zeer veel onderbroken slaap.
Vreemd ook, hoe snel je gewend bent aan een baby die relatief doorslaapt (tot vorige week tot zes in de ochtend) en hoe gebroken je bent als het opeens verandert.
Het is nog wijzer als dat gebeurt als ge al terug aan het werk zijt. 🙂
De hel, inderdaad. Goeie moed in elk geval, het kan er alleen maar beter op worden. Eén lichtpuntje: al dat wiegen en rondlopen met uw dochter op de arm verbruikt zéker zoveel calorieën als de Wii-fit 🙂
Vertel mij wat. Na een jaar of acht onderbroken nachten, slapen ze nu allemaal sinds een jaar of twee, drie door. Maar o wee, als er nog eens eentje durft wakker te worden. Pisnijdig word ik daar nu van. De laatste twee maanden was het ook nog eens plaswekkertijd. Ook reuzeleuk. En dan nog zonder resultaat. Ik ben er uit pure frustratie en vermoeidheid mee gestopt, met het excuus dat dochterlief zich niet zo goed voelde en eens een nachtje moest kunnen doorslapen. Dat ene nachtje is serieus aan het uitlopen.
de oei-ik-groei-sekte 😀
goeie moed in ieder geval want een zieke baby is naast heel triest ook heel zwaar, zeker als je het hoofdzakelijk alleen moet doen. Dat ze maar rap beter wordt.