De seizoenen, ze komen en gaan.
Het wordt herfst, dat merkt ge tegenwoordig al op elk uur van de dag. Wij weten het al een paar weken, want in het uur tussen donker en licht is het al een poos kil en een beetje guur.
Toen de kleine er pas was en ik moest opstaan om vijf uur om eten te geven, dan was de dag al begonnen. Ge hadt dan al aarzelend ochtendlicht dat alweer een warme noen aankondigde. Nu moeten de schemerlampen aan en sjor ik mijn gilet wat dichter om me heen.
Het wordt herfst en op dat vroege uur word ik bij momenten heen en weer geslingerd tussen het geluk dat in mijn armen ligt te drinken en de herinnering aan het verdriet van de vorige herfst.
We probeerden toen een kind te maken omdat we wisten dat alles dan weer beter zou worden. In november lukte dat, maar september en oktober waren vooral koud en duister.
Juni en juli en augustus, toen was er nog blijdschap en geluk. Geluk dat we met de hele wereld deelden, op GentseFeesten-avonden toen ik moest uitleggen waarom ik cola dronk en geen irish coffee. En waarom ik er zo moe uitzag, terwijl ik vroeger naar huis ging dan ooit.
Op het eind van augustus moesten we onze pijn met de wereld delen, na een ontnuchterende echo en een daaropvolgende ingreep. Geen hartslag meer, al twee weken gestopt met groeien. En dat terwijl alles aan mijn lijf nog zwanger voelde.
Wij hebben goeie maten en een fantastische familie, schreef ik toen. En dat is ook zo: vertellen en vertellen en vertellen. Honderd keer hetzelfde, tegen al die vrouwen die we kennen die ooit hetzelfde hebben meegemaakt — mijn god, wat gebeurt het vaak — en die geduldig luisterden, keer op keer. Het is balsem op een wonde die dieper is dan ge op het eerste moment beseft. Balsem, want het echte genezen, dat doet ge met uw lief. En vooral ook: helemaal alleen, terwijl ge ‘s nachts in uw bed ligt en het plafond bezweert naar beneden te komen. Ge zit vol twijfels: wat als dit nooit lukt, wat als er iets fout is met mij, misschien heb ik iets verkeerd gedaan, misschien kan mijn lijf dit gewoon niet. Het heet een miskraam, maar het voelt vooral als een heel persoonlijke mislukking.
Het begin van de nieuwe zwangerschap was de hel. De onzekerheid zorgde ervoor dat ik constant op allerlei grenzen balanceerde: tussen euforie en verlammende angst, tussen vreugde en wantrouwen om mijn verraderlijke lichaam.
Soms, zoals de laatste weken, komen die emoties terug, ondanks het perfecte wezentje hier in huis. De directe aanleiding is dan een dierbare die hetzelfde meemaakt, een cadeautje dat u eraan herinnert, een echo die ge terugvindt, opeens in een schuif. Ik kan nog steeds schrikken van dat verdriet en hoe het blijkbaar nog dichter onder het oppervlak ligt dan dat ik op goede dagen kan vermoeden.
Het is geluk dat in mijn armen ligt, elke morgen, elke dag, elke nacht. Omdat onze wereld ooit een beetje is vergaan, beseffen we dat extra goed. Er is veel om dankbaar voor te zijn.
(in voetnoot bij deze post: mijn reden is dezelfde als de hare.)
Bij ons kwam het eerder onverwacht, wat problemen en plots was daar de boodschap. Te laat maar het idee ging meteen een eigen leven leiden, alles beheersen.
Mijn eerste reactie ooit. Heb het zelf nooit meegemaakt (gelukkig), maar je ontleedt hier net de pijn van mijn vriendinnen op een manier zoals weinigen je het zouden nadoen. Bedankt voor deze post en voor het inzicht dat je me hier mee geeft.
Geniet van je dochter!
Het gebeurt inderdaad meer dan men denkt. Maar wat is het verschrikkellijk pijnlijk en zwaar!
En wat zijn die eerste 12 weken zo enorm onzeker! Blijkschap om de echo op 9 weken met een mooi kloppend hartje! Maar de schrik dat het alsnog fout gaat…
Die laatste zin…
Morgenmiddag mogen wij ook voor de eerste echo. Al 9 weken zitten wij vol spanning uit te kijken naar dit moment. Ik had nooit verwacht dat het zo moeilijk zou zijn om die eerste weken in onzekerheid te leven. Je probeert er niet aan te denken maar soms, op een onbewaakt moment, sluipen er toch negatieve gedachten binnen.
Nu maar hopen dan alles morgen goed gaat.
* kippenvel *
Geniet van Mira!
Na al een hele tijd enkel te lurken, moet ik nu reageren omdat niet alleen mijn verhaal maar zelfs de timing vergelijkbaar is. Ook hier vorig jaar in juli zwanger geworden, een miskraam in augustus. Vervolgens maanden volledig van de kaart. In november terug zwanger en het resultaat ligt nu al 10 weken te blinken in zijn bedje. De eerste 12 weken van de zwangerschap waren hels. Die daarna ook maar gelukkig iets minder. De scherpe kantjes zijn ook bij mij van het verdriet af. Maar telkens ik iemand hoor die in april bevallen is of voor april uitgerekend is, gaat er een steek door mijn hart. April is en blijft toch ook mijn maand.
Veel geluk met je gezin!
Dank je voor je mooie tekst, want het is zooo herkenbaar en het helpt echt om erover te praten met anderen maar ook om erover te lezen! Ik wacht bang af tot mijn 12 weken echo, hoop dat deze keer alles wel nog in orde is…
Proficiat trouwens met je mooie Mira!
Krop in de keel… Je doet me nog maar eens beseffen dat wij van geluk mogen spreken om daar nooit mee geconfronteerd te zijn. Want het gebeurt inderdaad zo vaak, al wordt het vaak verzwegen.
Amai, ik had het nooit beter kunnen omschrijven. Ik had nooit gedacht dat ik het er soms nog zo moeilijk mee zou hebben nu mijn kerngezonde dochtertje veilig in mijn armen ligt, maar blijkbaar vergeet je een miskraam nooit en blijft de pijn altijd ergens aanwezig. Jouw gelijkende verhaal, zowel qua gevoelens als timing heeft het verdriet weer eventjes flink aangewakkerd, maar de dankbaarheid voor wat ik nu heb wordt ook telkens weer groter.
Ik ben er heel zeker van dat veel mensen hier steun en moed uit halen. En zij die het geluk hebben dat niet nodig te hebben, halen er hopelijk wel het besef uit dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is. Ik erger mij dood aan mensen die dat niet begrijpen en die te pas en te onpas aan anderen vragen “wanneer dat kindje er nu eindelijk komt?”. Als je al maanden geprobeerd hebt om zwanger te geraken en dan je allereerste, langverwachte zwangerschap moet afgeven omdat je “een verkeerd lotje hebt getrokken” (zo omschreef de gynaecoloog het, trouwens), dan gaat zo’n vraag als een mes door je hart.
Alle, ik ga mijn dochter verder vertroetelen, met een traan erbij nu, maar ook met een wéér groter geworden gevoel van geluk. Merci daarvoor, i.!
Ik weet niet waar ik zou kruipen van miserie moest het mij overkomen. Je schudt me wakker over hoe dankbaar we wel mogen zijn over direct zwanger – prima zwangerschap – perfecte dochter. Want soms vergeet je wel eens dat dat niet voor iedereen het geval is.
Hier geen miskraam, maar wél lange en vele maanden van infertiliteit, hormonenkuren, nog meer slecht nieuws, DNA testen, genetica, bang zijn, opties afwegen, rampscenario’s…om dan toch plots spontaan en gezond en wel zwanger te zijn! OEF….Maar euhm: mooi verwoord hier. Geniet van je fantastische dochter! Babies rule!
Inderdaad zoveel mensen weten wat je voelt en bij je volgende kindje ben je dan soms zo (over)bezorgd , dat je niet genoeg durft te genieten van al dat geluk. Ik heb het zelfs nu nog , onze kleinzoon ligt hier te slapen en ik sta constant te kijken/voelen of alles toch zeker wel ok is -) ! Maar Mira is zo’n super-gezond , hyper-alert klein wezentje maak je niet teveel zorgen; geniet van haar lachjes ‘t is zo’n schatje.
Erg heavy, maar erg mooi stukje.
Ik krijg er rillingen van, en zoiets gaat inderdaad nooit weg of over. Geniet nu des te meer van je dochter, ‘t is een schatje!
‘k Had het daar al gezegd. Geniet van Mira.
Mooi geschreven en weer eens angstvallig herkenbaar. Ik denk dat het inderdaad nooit helemaal weggaat het zit onder je vel en komt op de vreemdste momenten naar boven. Droevig zijn mag, treuren is goed, het doet ons beseffen dat we de mooie dingen moeten koesteren en het leven moeten omhelzen. Gelukkig komt er een mooi seizoen aan!
Dit doet me een traantje wegpinken. Ons is het ook overkomen. Na 4 lange jaren proberen, was ik eindelijk zwanger. Na 3 maanden liep het mis. Het hartje was gestopt met kloppen en onze wereld stond stil. Als klap op de vuurpijl woonden we op dat moment in Bolivia. Ver weg van familie en vrienden die we op dat moment zo hard nodig hadden. Binnen de 2 dagen hebben we de beslissing genomen definitief naar Belgie terug te komen. Een drastische keuze op dat moment, maar wel de juiste.
Elke dag opnieuw zeg ik tegen Pia hoe dankbaar ik ben dat ze deel uitmaakt van ons leven. Maar ook dat andere wezentje heeft voor altijd een plaatsje in ons hart.
En wat is het dan jammer, als je het verdriet ziet.Je vanuit je eigen ervaring misschien een beetje zou willen steunen, troosten maar de betreffende persoon dat afhoudt en alles liever opkropt. En maar hopen,hopen , het MOET eens lukken.