Donderdag was een fijne dag: San kwam speelgoed van de kinderen brengen (ja, speelgoed, daar groeien ze ook uit, blijkbaar, hoewel ik niet begrijp hoe iemand een knisperboekje ooit beu kan worden) en bleef onverwacht een beetje hangen. Eens binnenspringen werd koffie drinken, en werd daarna samen overschotjes van het avondeten van de dag voordien opeten. En dan samen de kleine troosten, die de laatste dagen in de namiddag behoorlijk veel last van haar maagje heeft.
Vorige week ook: toen kwam lien op een middag met broodjes en kaastaart. Of die keer daarvoor, dat Tom een avond verbijsterd naar mijn dochter kwam staren en verklaren dat hij geen kinderen wilde.

Ik heb daar deugd van, dat volwassen gezelschap.

Want laten we wel wezen: met een lief dat ofwel bij het ochtendgloren naar de grote toren vertrekt en pas laat op de avond thuiskomt, ofwel uit optreden is, kunnen de dagen lang zijn, zo alleen met de baby. Zeker als ge dan ook nog eens de zon hebt zien opkomen, ‘s ochtends. Het is een gevoel dat alle moederschapsrusters kennen, veronderstel ik.
De eerste weken was ik zodanig overdonderd dat ik alle bezoek heb geweigerd, maar ondertussen is het al veel beter.

Dus. Vrienden. Ge moet maar eens binnenspringen, anders. Zo op de dagen dat henk werkt. Of op die avonden dat hij moet optreden. Belt gerust eens, of stuurt een mailke.