Bon. Ik moet een manier vinden om me meer te ontspannen. Mijn nek, schouders en hoofd doen constant pijn en ik ben dodelijk vermoeid. Zelfs niet zozeer van het slaaptekort (hoewel dat behoorlijk groot is, maar wie heeft dat eigenlijk nodig, slaap? *kijkt verwilderd*), maar van de constante staat van alertheid waarin ik me nu al vijf weken bevind. Het is nogal overrompelend: iedere kik die Mira maakt trekt mijn aandacht, elke beweging heb ik gezien. Ja, ook ‘s nachts — elk kreuntje, elke grom heb ik gehoord en neemt u van mij aan: het zijn er veel.

Het is een vreemde gewaarwording, vind ik, dat gigantisch verantwoordelijkheidsgevoel over het klein hoopje mens dat momenteel naast me in de zetel ligt.
Als het lief beneden is met haar en ik probeer boven bij te slapen, dan nog: als ze een beetje huilt, dan moet ik al mijn kracht gebruiken om niet te gaan kijken. En dan lig ik daar dus, boven in mijn bed, met wijd opengesperde ogen te denken waarom ze huilt en dat ik beter naar beneden zou gaan.

Of zoals vandaag: ik was in bad gegaan. Voor het eerst sinds ze geboren is (en even daarvoor, maar dat was omdat ik dacht niet meer in het bad te passen. Bygones.). En in plaats van te lezen lag ik te denken “ik zou beter een beetje gaan slapen in plaats van mijn tijd in bad te verdoen, dan ben ik straks frisser om voor haar te zorgen”.

Vanavond ga ik een uurtje of twee naar een trouwerij. Alleen. En ze blijft bij mijn lief thuis. Ik heb nu al stress, hoewel hij perfect voor haar zorgt. Loslaten is zo nooit mijn ding geweest, vrees ik.

En ja, inderdaad. Ik word soms ook moe van mijn eigen. Ge zijt niet alleen.