“Goh, hij doet dat goed, boogie”, dat hebben we al verschillende keren tegen elkander gezegd de laatste weken. Zo’n lawaaierige baby die opeens met alle aandacht gaat lopen, dat is immers niet evident voor een sowieso al stressgevoelige kater.
Maar hij gedraagt zich voorbeeldig, vinden we.

Behalve deze nacht dan. Ik was eten aan het geven, en dan kan een mens niet zomaar rechtstaan en reageren. En het was nacht en luid roepen is ook al nefast voor de feestvreugde dan. Alsof hij het doorhad: hij keek me doordringend aan, hief zijn staart op en maakte een gigantisch grote plas. Op het aanrecht. Waarna hij zich omdraaide en naar buiten liep.

En dus heb ik na het eten en het boeren en het troosten en in slaap wiegen nog een halfuurke gespendeerd met meerdere malen afwassen en spoelen van het aanrecht om het kattenpipi-vrij te maken. Just my favourite thing om half vijf ‘s morgens, echt waar.