held.
Mijn lief is een held, jawel. En dan heb ik het niet eens over de aandoenlijk marginale mobiel die hij gisterenavond in elkaar knutselde voor boven het park. We ‘re talking piratenvlag en sleutelhangers, peoples. Foto’s volgen, misschien zelfs al later vandaag. (De mobiel is in afwachting van de echte mobiel, die nog in de babywinkel is. Maar de dochter begint een duidelijke interesse te vertonen voor bewegende dingen, dus wilde hij niet wachten.)
Maar goed, de heldhaftigheid zit hem deze keer in het resoluut tegen zijn wederhelft ingaan. Gisteren werd ik namelijk zonder pardon om negen uur naar bed gestuurd: mijn hoofd deed pijn, maar zoals wie mij kent weet is dat hoegenaamd geen reden om eventueel eens een beetje te rusten. Er zit iets in mijn karakter waardoor fysieke ongemakken de drive om door te gaan nog erger maken. Niet willen opgeven en flink zijn en al.
Het is dan goed als ge een streng lief hebt, zo blijkt. En als dat streng lief dan ook nog eens de nacht-honeurs waarneemt, dan is er opeens een slaapnacht van 21.30h tot kwart na zes in de ochtend. En ziet het leven er opeens zonniger uit dan ooit.
Deze nacht was trouwens ook voor het eerst dat de kleine niet elke 2,5 uur besloot wakker te worden. Er was hier zowaar sprake van blokken van bijna vier uur. Als we nu nog ontdekken hoe we de uren durende avondlijke huilbuien kunnen kalmeren, dan komt alles in orde.
allemannen zijn toch zo?!
Het huiluurtje (waabij je ‘uurtje’ niet letterlijk moet nemen) is heel normaal. Gaat om verwerken van indrukken die in de dag zijn opgedaan. Dus mss iets minder marginale mobielen laten zien ;). Nee, dat gaat vanzelf over. Maar leuk is het niet en er is weinig aan te doen.
Mijn dochter huilde van de hele dag niet en begon ermee klokke 5,als haar vader thuiskwam. Die dan medelijden had met mij omdat hij dacht dat ik de hele dag met een kermend wezentje zat.
Avondlijke huilbuien zijn misschien krampjes? Ga eens een flesje Babyfen halen in de apotheek. Dat zijn venkeldruppels die pijnlijke buikjes tot rust brengen. Volledig natuurlijk, dus ja kan het maar proberen. De truk met het kersenpitje ken je vast al.
Hebben jullie al een draagdoek genre tricot-slen?
Dat was hier vaak de enige oplossing: baby in de draagdoek, enkele toerkes rond de tafel stappen op het ritme van “Legalize it” van Peter Tosh. Met Bob Marley lukte het ook. Comforting beats, blijkbaar.
Hier werkte ook enkel de Tricot Slen tijdens het huiluurtje (lees: krijsuren), gene zever, binnen de minuut was hij muisstil (kan ook aan het feit liggen dat hij misschien graag contact had met mijn borsten natuurlijk).
Ook hadden we Colikind-druppeltjes in huis, li-ters heb ik er binnengegoten maar ‘k had niet de indruk dat dit hielp. Wel de kleinen op mijn schoot leggen, voeten richting mijn buik en zo fietsbewegingen maken met zijn beentjes, dé manier om een leger aan scheetjes los te krijgen. Succes! Dat geween en co kan serieus op een mens beginnen werken na een tijd, maar ‘t gaat over 🙂
hier ook een baby gehad die de eerste 6 weken ‘s avonds uren huilde (van 18h tot middernacht minimum) , enkel met de auto gaan rijden was een oplossing. overdag viel hij te weinig in slaap waardoor hij ‘s avonds er volledig over was.
Bij ons hielp draagdoek niet, colikind niet, venkelthee die ik dronk een heel klein beetje.
Na 6 weken naar osteopaat geweest (cranio-scacrale therapie) en een ander kind teruggekregen. rustig, slapend en niet meer krijsend.
ook ‘s avonds al liggend borstvoeding geven hielp, dan viel hij in slaap aan mijn borst..
1000-en tips kreeg ik van iedereen en ik probeerde alles uit met het idee van ‘baat het , schaadt het niet’ en uiteindelijk toch iets gevonden wat hielp.
succes
Geef je nog borstvoeding? Zoniet: veranderen van melk kan ook helpen. Bij ons was vanaf dag 1 bij onze beide kids alles opgelost met Nutramigen (soort astronautenvoeding-melk waar al heel veel is voorverteerd). Smaakt verschrikkelijk slecht maar die kleintjes vinden dat precies niet erg.
Wel veel duurder dan gewone flesvoeding maar dat had ik er graag voor over.
Amai, wat een massa tips al!
Wat bij ons bij de vier kinderen altijd geholpen heeft: baby in de relax, manlief in de zetel, voet van manlief op de voet van de relax en zo relax laten schommelen. Hielp echt altijd. Zelfs zo goed dat we de huilbaby’s van vrienden in slaap kregen, als we die eens een nachtje te logeren kregen om de ouders te ontlasten.
Het enige wat hier destijds hielp, was rondjes rond de living wandelen met de baby tegen de schouder (van draagdoeken was er toen nog geen sprake). En telkens als je dacht: nu is hij/zij in slaap gevallen en je probeerde hem/haar weer in het wiegje te leggen, begon het gekrijs opnieuw. Toen ze 3 maanden waren, hield het als bij wonder vanzelf op.
De tricot slen. Ze worden rustig en ge hebt uw armen vrij. Het houdt inderdaad meestal op na een maand of drie. Bij de onze duurde het maar enkele weken.
Bij ons hielp:
‘s avonds in badje vertroetelen en daarna maakten we (mama, papa en zoon) een gezellige wandeling. Zoontje viel meestal snel in slaap en voor ons als koppel was dit ook ontspannend. We reden daarna de koets gewoon de living in, zodat hij verder kon slapen en niet wakker werd van het overzetten van koets naar park/wieg/..
Hopelijk vind je bij jullie ook snel een manier, want zoals je reeds aanhaalde in vorige postje: t’is van leren kennen.
Word je niet horendol van alle goede raad van iedereen? (daar kon ik mij toch wel aan ergeren: je moet dit…, je moet dat…, je mag hem niet te veel pakken dan verwen je hem, je moet hem veel pakken, je moet hem leren om zelf in slaap te laten vallen, …)
Het gebleir begon bij ons ook in de vooravond, als de papa thuiskwam. Jochei! Hier ook rondwandelen met tricot slen of tetjesmelk geven. Het leek wel of het kind een voorraadje dronk om een stukje nacht door te komen.
‘t Is nen echte Rambo, warempel! Ik heb nog nooit een baby van dichtbij gezien dus geen advies van mijnentwege, thank god voor de andere ervaren rotten alhier dus…
hier een huilbaby gehad. Alles geprobeerd. Colikinddruppels, osteopaat, enz enz. Ik las toen net een interview met Dirk Draulans in de humo en die vertelde dat hij zo uuuuuren met zijn kindje rondjes rond de tafel heeft gelopen met een baby op zijn schouder. Het feit dat er nog mensen door zo’n mentaal zware periode moesten; daar trok ik mij iets of wat aan op. Rondlopen, wiegen en zingen…uuuuren heb ik dat gedaan mijzelve afvragend wat ik in hemelsnaam nog kon doen, of ik misschien iets verkeerd deed.
Toen ik ontdekte dat zijn maxi cosy een goeie rocking-chair was heb ik tevens uren met mijn voet op da spel zitten wippen. Kwam er bezoek dan lostten ze me af. Daarnaast nam ik hem bij mij in bed (heb een heel groot bed) en daar sliep hij redelijk goed door.
Naast zijn krampjes had hij ook een enorme huidhonger. Van de krampjes bleef hij huilen (valt moeilijk te sussen maar je kunt natuurlijk maar proberen) en wat betreft de huidhonger werd hij heel rustig vanaf hij tegen me lag.
Een beetje zoeken dus. Houd moed, het wordt beter!
Wij hebben ook uren gestapt en trappen gelopen met onze oudste in de draagdoek. Ik had en heb gelukkig ook een held als lief. Als ze het echt lastig had, stofzuigden we met haar in de draagdoek, ik had ergens gelezen dat ze rustig worden van dat geluid en bij ons werkte dat wonderwel.
Wees gerust, dat is tijdelijk, dat gaat over en ge vergeet dat redelijk snel.
En wat belangrijk is als ge een tweede wil : ze zijn niet allemaal hetzelfde. Onze jongste wist blijkbaar niet dat dat bestond, huiluurtjes…
Hallo,
mijn zoontje was ook een huilbaby… Ik ben daarvoor gaan kijken op het web en heb een site gevonden met osteopaten. Op de site staan verschillende behandelingen. Mijn osteopaat heeft mijn zoontje 2 keer behandeld en het was al een stuk beter!
Voor wie interesse heeft:
http://www.professioneleosteopaten.be/
groetjes,
Tanja