Ha. Dat is hier precies een beetje anders dan verwacht.
Onze Mira, het coolste meiske van de stad. Ze ligt hier te slapen in haar park, en dat is bijna voor het eerst vandaag — een paar tukjes niet meegerekend. Ze is net een week geworden, een week die op zijn minst gezegd een rollercoaster kan genoemd worden: we hadden weinig verwachtingen, omdat we wisten dat alles anders zou zijn. En toch is het allemaal anders dan gedacht. Het is bij momenten zeer moeilijk te geloven dat we zo’n perfect klein wezentje hebben voortgebracht en de impact van het instinct om te zorgen is ingeslagen als een bom. Een ongekend scala aan emoties passeren de revue, en het is moeilijk om het allemaal te verwerken bij momenten. Heen en weer geslingerd worden tussen een verzengende liefde, een verterende angst om zoveel fragiliteit, grote hoeveelheden schuldgevoel over alles wat ge niet perfect doet en verliefdheid zoals als ge 13 jaar zijt. Het vergt wat van een mens.
Ik dacht: als ik thuis ben ga ik eens een selectie maken in mijn foto’s en eens schrijven over de bevalling en al. Ha. Dat was gelijk een kleine misrekening. Een beetje gelijk die stapel scrapgrief die ik heb gekocht toen ik pas zwanger was om een creatief dagboek bij te houden. Steekt uw hand omhoog al wie denkt dat ik al één pagina heb gescrapt. Het zou al veel zijn als ik zou weten wat dat scrappen precies is, natuurlijk.
Maar goed. Dingen die ik deed de afgelopen drie dagen, behalve borstvoeding geven, verversen, naar mira kijken, op haar rugje strelen, mira wassen en oh-did-i-mention-borstvoeding-geven.
* acht bloemekees uitsorteren: er was sprake van ziekenhuisverslensdheid en ik wilde de mooie bloemen eruit halen. Start activititeit: 9h ‘s morgens. Einde activiteit: 3h in de namiddag.
* online boodschappen doen bij de colruyt collect en go. Begin activiteit: 11h gisterenvoormiddag. Einde activiteit: 20.30h vanavond.
* luisteren naar, praten en oefenen met de vroedvrouw en lactatiedeskundige die helpen om te proberen om de borstvoeding toch goed te krijgen. Met dank aan Lien, die dankzij haar problemen in het begin met Janne ervoor gezorgd heeft dat ik wist dat er hulp bestaat voor zo’n dingen. We zullen zien of het allemaal in orde komt, maar ik ga alleszins nog een paar dagen proberen.
* twee keer douchen. Op dag twee ben ik daar namelijk niet toe gekomen. Hoe droevig is dat niet zeg.
* de boterhammen eten die mijn — overigens fantastische lief — me toestopt en verplicht binnen te spelen. Idem met het eten dat hij voor mij kookt en afhaalt.
Hm. En dat is het, vrees ik. Voor de rest heb ik al zestien keer mijn linkeroog uitgebleit en al twaalf keer het rechter. Tekstboek babyblues, inderdaad. Doodmoe en superalert waardoor ik niet kan slapen. En emotioneel bij het minste.
Dus: al onze lieve vrienden en familie die de afgelopen dagen smsjes of mailkes stuurden om op bezoek te komen: vergeef het ons als we nog even een paar dagen nemen om te wennen voor we mensen entertainen. Kwestie dat er ook voor u weinig aan is als ik net één van mijn huilbuien heb enzo.
Oh kijk. Ik heb geschreven. Misschien komt alles toch nog goed, na een poos.
ja, het komt allemaal goed in the end 🙂 Gewoon laten komen wat komt.
Nog een dikke proficiat en toch ook wat courage gewenst voor de komende tijd 🙂
Een heel eerlijk én ontzettend mooi verwoord postje over die onbeschrijfelijke eerste dagen.
Nog eens proficiat en geniet voorlopig volop van jullie drietjes.
Een bevalling – en vooral de periode net erna – is één van de dingen waarop je je als vrouw niet kunt voorbereiden. Jammer dat de realiteit niet meer beschreven of uitgesproken wordt. Chapeau voor je eerlijkheid en de prachtige woorden waarin je je eigen ervaring met ons deelt.
O zo verschrikkelijk herkenbaar !! Om maar te zeggen dat je niet de enige bent die het zo ervaart, die eerste dagen en weken. Al wie anders beweert, zit te liegen dat ‘m het zelf gelooft !! Maar zoals met alles, gaat ook dit voorbij. Elke dag een minuutje meer terug op uw plooi, zo gaat het een beetje. En het helpt ook om alles wat in blokskes te verdelen. De eerste maand is een beetje zoals de eerste dag, al betert het alle dagen, maar ge hebt het nog niet door 🙂 De tweede maand is er eentje van echt op uw plooi komen en u weer in ‘t leven te smijten, of toch in een paar van de dingen die je intussen vergeten waart. En tegen de derde maand begint ge met alles weer wat den draad op te pakken. Allé, ongeveer zo allemaal hé. Dan komt er ook wel weer wat meer slaap. En met slaap, vermindert het hormonengedoe ook wel. Het is gewoon allemaal de normaalste zaak van de wereld ! Ben al blij dat jij er tenminste ook eerlijk over schrijft, heerlijk om te lezen ! Een dikke proficiat, geniet en courage !
hier sé, ons moedertje is hier ook 🙂
ongelooflijk hé, die afwisselende extreme emoties van allesoverheersende verzengende liefde en bijna verlammende angst om zoiets klein en broos dat zo 110% afhankelijk is terwijl je jezelf constant zit af te vragen of je eigenlijk wel iets goed doet en waarom die kleine nu zo dikwijls weent; heeft ze honger, heeft ze pijn, wilt ze slapen, waarom kan ik haar niet troosten, misschien moet ik dat…of dat…of toch maar niet? ach ja, de dag is al gepasseerd, ik zal het mij morgen nog eens afvragen… je wordt zo in het diepe gesmeten en dan nog die hormonen die nog maanden door je lijf razen…over een paar maanden ga je het kunnen plaatsen. En weten waarom Mira huilt. En dan nog weet je het niet altijd. En als je borstvoeding gegeven hebt, pampers ververst, gewiegd en getroost is het terug tijd voor voeding en dat herhaalt zich heel de dag door (en tussendoor wil je dan voortdurend alert zijn dus slapen of rusten gaat al moeilijk). Daarnaast nog iets anders doen is niet mogelijk denk ik, daar is de dag te kort voor. Pfioew, t komt hier allemaal terug naar boven bij mij, excuseer 😉
De verliefdheid, de vlinders die je voelt voor je kleintje…dat is het mooiste. Dat valt nie te beschrijven. Zo uren observeren, samenliggen en slapen, voeden, koesteren, knuffelen…niks maar ook niks kan dat overtreffen.
mooi hé? 🙂
geniet ervan, hopelijk kun je spoedig wat rustiger en dieper slapen (ongelooflijk hoe een moeder van het minste zuchtje van haar baby wakker wordt, de natuur is zo ontzettend knap).
trouwens, die babyblues… je beseft zeker niet wat jij gepresteerd hebt op al die maanden? Je hebt iets gecreëerd, gedragen en gebaard. Jij hebt dat 9 maanden laten groeien en voor gezorgd. Jij hebt dat het leven gegeven. Dat is zoiets groots, je hebt iets ongelooflijks gedaan weet je? al geven er dagelijks miljarden vrouwen het leven aan een kind, dat maakt het niet minder voornaam of makkelijker.
Het is ook zo ingrijpend hé; zowel voor je lichaam als psychisch. En het is normaal dat dat allemaal nogal veel is momenteel. Je doorloopt het hele scala van emoties denk ik.
Sjapoo en hoe je goed! Het wordt beter, dat is beloofd 😉
die Mooie Mira 🙂
Ah, ben je bevallen?
Maar hey, nu voel ik mij al minder schuldig omdat ik nog niet gevraagd heb of ik eens mag langskomen.
Zot hè, hoe het écht nooit is zoals je je voorgesteld had, zelfs al heb je geprobeerd je zo weinig mogelijk voor te stellen op voorhand.
Oneindig overweldigend, dat is het. En dat kan je nooit op voorhand inschatten.
In ieder geval: probeer zoveel mogelijk te genieten, probeer zo weinig mogelijk te doen, probeer zoveel mogelijk te rusten, en laat jezelf ook zoveel mogelijk door anderen verwennen.
En nog een heel dikke proficiat!
Ha, ge beschrijft precies gelijk mijn kraamtijd 🙂
Als ik tegen de middag gewassen en gekleed was en ook al eens iets gegeten en gedronken had was dat een overwinning op zich. Of zoals die dag dat Peter thuiskwam en vroeg wat ik had gedaan die dag: “euh, borstvoeding gegeven”
De komende weken bestaat uw leven uit uzelf en de baby verzorgen. Totale overgave zei er me iemand. Maar soit, dat blijft zo niet anders zou er niemand aan een tweede beginnen. Uw leven komt terug, ietwat veranderd, maar toch!
Veel succes, het lukt u wel, het is ons allemaal gelukt, niewaar?
En lukt het boekjes lezen tijdens de borstvoeding wat? 😉
De meest nuttige raad die wij onthouden en gebruikt hebben was “schaam u niet om bezoek te weigeren”
Echt heel erg mooi postje. Ik vind het knap dat je er zo eerlijk over schrijft. Tis inderdaad allemaal wat veel in het begin maar ge gaat zien, dat betert:)
Inderdaad, stel dat bezoek nog maar even uit tot je er volledig klaar voor bent, mensen kunnen nog wel even wachten.
Heel eerlijk en mooi verwoord.
Uzelf en de baby verzorgen. Eten en eten geven. (Of verzorgd en gevoederd worden door uw Lief).
Eigenlijk is het wel zo.
De eerste weken zijn zwaar, daarna wordt het alleen maar mooier, makkelijker en rustiger.
Je neemt me de woorden uit de mond. ook hier twijfel en verliefdheid alom. Iedere dag lukt het een beetje beter
Alles komt altijd goed, één van mijn devizen! Geniet en nog eens gefeliciteerd, had ik nog niet gedaan op je blogue.
De belangrijkste functie van een man: zorgen dat uw vrouw regelmatig kan eten, ook tijdens het borstvoeden. Kleine porties die niet kruimelen of heet zijn. gecombineerd met dranken als appelsiensap en water. Daarna een boek of magazine toeschuiven of de TV aanzetten.
Deviezen zijn het. Deviezen. Zoals met ‘t geld. Maar dit terzijde. Tersluiks.
‘t Is trouwens maf hoe ik, moeder van twee tieners zijnde, nog steeds graag van die baby-verhalen lees. Hou je dus vooral niet in om te schrijven, zo tussen de borstvoedingen door 🙂
Eerlijk en echt en schoon, die verhalen uit de loopgraven. Veel courage, i., ze zeggen dat het gemakkelijker wordt. 😉
Het advies van mijn vroedvrouw de eerste weken was, als je wil stoppen met de borstvoeding omdat het niet goed lukt of je bent moe of whatever… zeg dan, ik doe nog voort tot morgen … en zo heb ik me door de eerste lastige maand gesleept… daarna was het puur genieten en heb ik met zeer veel spijt op 8 maanden de melkkraan toegedraaid :-). Alles komt goed met tijd en boterhammen hé… dikke proficiat, het ziet er een schatje uit! Kan al niet meer wachten om er binnen 6 maand zelf ook weer zo eentje te mogen verwelkomen..
oooo meermaals die eerste weken dacht ik “wat is hier nou leuk aan”, om onmiddelijk erna verpletterd te worden door een berg schuldgevoel, slechte moeder die ik was en al. En dan besloten mijn borsten ook nog bloed in plaats van melk te geven en was het hek helemà à l van de dam. Ik dehydrateerde bijna van het huilen. Toen kwam de fles ter vervanging (in eerste instantie met een kanjer van een schuldgevoel erbovenop), een nachtje ononderbroken slapen, de eerste glimlach, … om maar te zeggen, het wordt écht wel beter, op welke manier dan ook.
Welcome to the club!
Er is toch één iets dat eigenlijk nooit verandert, of ze nu 2 dagen zijn of 2O jaar. Het schuldgevoel dat ge de dingen niet goed genoeg doet, en dat ge u dan een slechte moeder voelt. Maar als je eens je oor te luisteren legt, hoort dat blijkbaar ook tot het moederschap, en komt dat zelfs voor bij vrouwen waarvan ik vind dat ze veeeeeeeel betere moeders zijn dan ik. Dus maak je daarover alvast geen zorgen.
En al de rest, zoals al honderduit gezegd, dat komt allemaal wel. Da’s allemaal heel hard nodig voor het hechtingsproces tussen ouders en kind.
Hehheh, gij verliest in elk geval niets van uw humor en schrijftalent. Het IS goed !
Komt allemaal goed. en vooral NIET luisteren naar mensen die zeggen dat je moet stoppen met borstvoeding omdat met flesjes alles ineens beter zal gaan. Want dat is niet zo. Maar voel je ook niet schuldig als je wel stopt. Mira wordt ook groot met flesjes hoor. Maar beslis voor zelf. En na 3 weken is het ergste meestal voorbij. En die verliefdheid, dat wordt dus alleen maar erger hé. Waar ik trouwens heel veel heb aan gehad was dit boek. Over hoe je wat meer regelmaat kan krijgen in je leven 😉
“Komt allemaal goed. en vooral NIET luisteren naar mensen die zeggen dat je moet stoppen met borstvoeding omdat met flesjes alles ineens beter zal gaan.”
Ik spreek je niet graag tegen maar soms, in specifieke gevallen, zijn een hoop problemen hier wél mee opgelost.
Had Ãk het, in mijn geval, graag anders gezien? Zeker & vast wel.
Dergelijke situaties, en de keuzes die daaruit voortvloeien, zijn uiterst persoonlijk, iets wat in gans de borst- versus flesvoeding-discussie, nogal snel over het hoofd gezien wordt
Borstvoeding… voor en tegenstanders… ik ben absoluut PRo en toch… na 6weken en na 4 weken (terwijl ik het deze keer langer wou volhouden) moeten stoppen (na een fikske huilbui uit schuldgevoel); Het ging gewoon niet meer.
De eerste maand is zwaar en moet je “sowieso” overbruggen vooraleer het een vlotte bezigheid wordt.
Daarna hangt veel af van je eigen recuperatie maar vooral van het type baby dat je gekregen hebt (slaper? goede eter? allergieën? reflux?…) of hoe je thuissituatie is (ouders die al of niet inspringen, partner al of niet thuis,…).
Soms is het peace of cake, bij anderen is het een dagelijkse strijd die ervoor zorgt dat je niet meer geniet of te genieten bent… De tips van ‘proberen tot morgen’ vind ik een goeie. heb ik gebruikt bij het stoppen met roken, en het is gelukt 🙂
Er zijn dagen geweest dat ik om 17uur mijn douche kon nemen en om 17u30 mijn ontbijt… woeha, wat herken ik dit. Leve de pyamadagen…
En die dagelijkse badjesceremonie 🙂
Ik wou mijn tuin eingelijk in orde brengen, fotoalbums in orde brengen, paperassen sorteren, vrienden bezoeken, bruintinten in de tuin, tuinmeubels afkuisen, mezelf soigneren, auto eens wassen,… leek me allemaal heel redelijk, nog niet te veel hooi op de vork… 5 maand ben ik thuis geweest en niets van dit alles is gebeurd. Of toch, de voorlaatste dag heb ik de voortuin onder handen genomen in een vlugje. 🙂
Succes
D’er is er maar ene die u goede raad kan geven over al dan niet stoppen met borstvoeding en starten met flesjes en dat is gijzelf. En iedereen die iets anders denkt dan gijzelf, is gewoon mis.