Notities over zwanger zijn.
Uit mijn notitieboekje de laatste maanden:
* het heeft drie maand geduurd voor ik doorhad dat als mensen het hebben over een brusje, dat ze bedoelen “een broertje of een zusje, maar we weten het nog niet”. Dezelfde mensen noemen later hun kinderen zonder twijfel “de kids” en spreken elkaar met mama en papa aan.
* Daarnet een meneer — die ik nog nooit had gezien, trouwens — op café die met twee handen mijn buik vastpakte en vroeg “hoever zijt ge al?”. Ik heb geantwoord “vree dicht bij u een mot op uw gezicht geven, vriendschap”. Durfde nog verontwaardigd te kijken ook, de fukker.
* Mensen vertellen vanalles dat ik moet doen, en dan weet ik dat het waarschijnlijk bullocks is, maar ik word dan ongerust en doe het toch, uiteindelijk. Zoals die mevrouw die me uitlegde dat ik al mijn babykleerkes, ook de nieuwe, van tevoren moest wassen met Le Chat. Ik vond het eerst zever en toen begon het te knagen en toen heb ik gedroomd over een baby vol huiduitslag omdat ik niet had gewassen met Le Chat en voor ik het wist stond ik hele wasmachines body-kes te strijken. En ik strijk normaal NOOIT. Laten we het op de hormonen steken, owkey?
* Ik weet niet waarom vrouwen denken dat het een goed idee is me ongevraagd bloederige verhalen over hun eigen bevalling vertellen. Alsof ik me verplicht heel erg bewust moet worden van het feit dat ik zeer ga hebben. Want dat gaat helpen en al.
Goh. Het enige dat ge kunt doen, is slapen. Zorgen dat ge toch zoveel mogelijk uitgerust zijt (voor zover dat dat gaat als ge gelijk ne gestrande potvis in uw bed ligt en elke keer wakker schiet als ge u wilt verleggen) en slapen.
Al de rest wijst zo een beetje zijn eigen.
Nog één goeie raad: zeg tegen iedereen die u goeie raad wil geven “vriendelijk bedankt”. En doe daarna volledig uw eigen goesting.
En bij alles wat ge doet zeggen de mensen dan: ja, dat is de nestdrang.
Terwijl je nu gewoon eindelijk tijd hebt om zulks te doen. En het gewoon hatelijk is dat heel je zijn en doen wordt herleid tot een reactie op hormonen, zelfs al weet je dat het waar is: anderen moeten dat niet constant zeggen.
Dat heb ik het felst de laatste dagen. 🙂
toch erg hé dat wildvreemde mensen denken dat het normaal is dat ze aan je buik komen. Ik had dat erg als ze aan mijn babietje kwamen; als zijn tut uit zijn mond gevallen was duwde ze die ongevraagd terug in zijn mond (hallo?)of wreven ze over zijn gezichtje…en ik (en de bezoekers) die het eerste half jaar honderd-en-één keer mijn handen waste met Dettol handzeep En dan waren er wildvreemden die met hun handen-die-weet-ik^-waar-gezeten-hadden mijn bacterieontvankelijk babietje bepotelden…de horror!
Geweldig antwoord tegen die wildvreemde man op café!
Dat wat ‘licht in de duisternis’ zei, wou ik ook zeggen: geweldige repliek!
Allemaal heel herkenbaar trouwens. Behalve dat wassen op voorhand, dat heb ik nooit gedaan. Ik heb hier trouwens nog een stuk of 4 (gratis gekregen) ongebruikte dozen van Le Chat staan. Interesse? 🙂
Inderdaad, dat caféverhaal moet ik onthouden voor als ik ook eens zwanger ben. Of verdikt.
Mensen die elkaar met ‘mama’ en ‘papa’ aanspreken noemen hun dochter en zoon vaak ook ‘zus’ en ‘broer’, trouwens.
Ik zou van verontwaardiging niet weten wat zeggen, ferm dat gij die vent nog op zijn plaats kon zetten.
En dat van die pijn, dat is voor iedereen anders. Ik vond dat behoorlijk meevallen, eigenlijk.
brusje? really?! *rilt*
Wanneer uw 20-maanden oude dochter je met je voornaam begint aan te roepen en dat geweldig vindt doe je toch even je best om mekaar met mama en papa aan te spreken wanneer ze erbij is.
Maar brusje… Dan toch liever foetusje.
Heel herkenbaar… Bij mij hielp een tweede zwangerschap als tegengif voor alle goeie raad: ik trok het me allemaal minder aan en durfde dat dan ook ronduit zeggen. Als mensen mijn buik vastpakten, nam ik ook hun buik vast en vroeg hoe het met hen was. Hielp wel 🙂
In mijn tweede maand maand had ik dat ook. Maar dan ben ik gestopt met bier drinken en ben ik sindsdien op dieet. Geen buik meer! 🙂
ah ja ik heb mijn zoontjes kleertjes nooit voorgewassen maar gebruikte de eerste maanden wel de stalen van Le Chat die ik had gekregen. Je hebt gewoon ook babietjes die overgevoelig zijn aan de sterke parfums in wasmiddelen/verzachters en huiduitslag krijgen en dan is Le Chat natuurlijk een oplossing. In het andere geval is dat allemaal gelijk maar dat wist je ongetwijfeld wel al.
bloederig en pijn? euhm 🙂 ik ben zonder verwachtingen over pijn en duur binnengegaan en das allemaal goe meegevallen hoor. Die epidurale kwam als geroepen;-) Ik heb het eigenlijk nooit begrepen dat sommige vrouwen dat tot in detail willen vertellen.
go with the flow zou ik zeggen; eddy springt eruit op een mum van tijd en geeft stante pede een stand-up sketch ten beste 😀
Ik heb alles gewassen, maar ook gewoon alles in de droogkas gestoken en niet gestreken. ‘k Ben trouwens ook heel erg goed geworden in dinges weinig strijken, het helpt ook wel dat de meeste mensen die ik hier ken (bijna) niet strijken. Het is altijd een shock voor mij als ik weer in België kom waar de meeste mensen zelfs hun donsovertrekken netjes strijken.
En over de pijn: ik heb onmiddellijk een epidurale gevraagd en bijna onmiddelijk gekregen ook. Gewoon op tijd vragen, en dan komt alles in orde.
Wacht maar tot het bijna zover is of wanneer je over tijd durft te gaan en iedereen wil weten waarom die kleine er dan nog niet is. Dan gewoon durven en vooral aan je zelf denken. Zoen
Een brusje, is dat zoiets als een zoertje?