Iedere keer als ik ergens zie staan dat een film met Jim Carey is, dan moet ik vechten tegen een soort ingebakken aversie. Mijn eerste reflex is altijd dat het waarschijnlijk een dwaze film gaat zijn die me ongelooflijk zal storen. Courtesy of The Mask, Ace Ventura en Dumb&Dumber, vermoed ik.

Maar gisteren huurden we dus “Yes Man” op de digibox en voor de zoveelste keer moest ik toegeven dat Jim best wel cool is. En dat ik dringend mijn vooroordelen voorgoed moet laten varen. Na Eternal sunshine of the spotless mind, Man on the Moon, The Truman Show, The number 23 en gisteren dus Yes Man wordt het gelijk eens tijd.

En dat, waarde blogkindertjes, is het begin van een heel nieuwe wereldorde. Een mens kan zich alleen maar afvragen wat de volgende stap zal zijn. Ik voel zowaar de drang opkomen om vrijwillig naar Brüno te gaan kijken, binnenkort. En ervoor te betalen, stel u voor.