Week 32 en nog niet walvisdik, terwijl ik dat wel had gevreesd. Heel zwanger, dat wel, maar ik werd nog niet opnieuw de zee ingeduwd na het zwemmen op vakantie (dank u Tom). Misschien is een gewichtstoename zoals de mijne voor u al gigantisch te noemen, maar ik had verwacht dat ik nu al 20 kg extra zou aflezen op de weegschaal. Dus we kunnen gerust spreken van een meevallertje. Als mijn bekken zo instabiel niet zou zijn, mijn rug zoveel zeer niet zou doen en ik niet zo pokkemoe was, ik zou zowaar een vreugdedansje doen. In plaats daarvan zal ik in mijn hoofd even met wat serpentines gooien. Imaginaire confetti, daar hebt ge namelijk minder opkuis aan. Denk daar maar eens over na, stad Aalst.

De baby stelt het ondertussen goed en groeit uitstekend, dank u. Zo uitstekend zelf dat we morgen een glucosetest moeten laten doen om te kijken of ik geen diabetes heb. Ik gok zelf van niet en dat het gewoon een uit de kluiten gewassen boorlingske wordt, zoals zowat alle klein grut aan mijn kant van de familie.
Maar er moet toch even vanalles geprikt worden. Het afgrijselijke nieuws dienaangaande is dat ik niks meer mag eten of drinken vanaf vanavond. Niks. Terwijl ik de laatste maanden bij alles dat eetbaar is, in reflex methodes ontwikkel over hoe het voedsel in kwestie het snelst en efficiëntst in mijn mond kan verdwijnen. Vraag het maar aan mijn lief: als u op restaurant uw vork even neerlegt, ga ik er deze dagen van uit dat u klaarbent met eten en dat ik de rest van uw bord mag hebben. Is dat hebberig? Ja. Maar aan de andere kant: weegt het kind in uw buik al twee kilo?

Vanmiddag hebben we nog even contact gehad via het blurry scherm van de echo, maar ik word tegenwoordig meerdere malen per dag/uur/minuut herinnerd aan haar aanwezigheid. De ene keer met een keiharde maar ongetwijfeld liefdevol bedoelde schop halverwege mijn linkerzij. De andere keer door een constant gefriemel aan de binnenkant van mijn buik, waarbij ik beelden krijg van het kleine mormel terwijl ze probeert vlechtjes te maken met de bloedvaten van de moederkoek. Mijn fantasie stelt het nog steeds uitstekend, jawel.

Deze nacht heb ik gedroomd dat henk een puppy had gekocht. Zo’n beagle puppy. De kat was er vreselijk bang van. En ik vraag me af of mijn onderbewustzijn me iets wil vertellen.