Wat begon als een noodzakelijkheid — een vrouw in mijn gezegende toestand mag blijkbaar niet meer reizen zonder het nemen van financiële verantwoordelijkheden — is verworden tot een zeer aangenaam gegeven: reizen met de trein is ongelooflijk rustgevend.
Zo stapten wij om negen uur in Lille op de TGV, om een handvol tukjes, een stapel weekendbijlagen, een tijdschrift of drie en een half boek later even na de middag in Montpellier af te stappen. Fris, monter en geheel rustig gemaakt door het voorbijflitsende landschap, de kadans van de trein en het gokspelletje over wanneer de slapende mevrouw het eerste straaltje kwijl uit haar openhangende mond zou laten vallen.
We aten een broodje in een park en stapten vervolgens op een boemeltrein die ons dwars door de pyreneëen bracht en uitspuwde in Girona.
Toegegeven: het is een hele dag reizen, maar het tempo leent zich ten zeerste tot ontstressen en het achterlaten van hectiek allerhande.

Om van de geringe ecologische voetafdruk nog maar te zwijgen. Leve de trein.

NB: ja, er wonen mensen in ons huis terwijl wij weg zijn. ik zou wel gek zijn om onze afwezigheid anders internetsgewijs openbaar te maken.