Helemaal niets voor mij, zeg ik u.
Op sommige gebieden ben ik zo’n nitwit, u heeft daar geen gedacht van. Zoals het huishouden. Absoluut hulpeloos en onefficient. Op het zielige af.
U moet weten: sinds kort hebben wij een nieuwe poetsvrouw, nadat onze brok Kazachstaanse hypochondrie naar Deinze verhuisde. De nieuwe poetsvrouw is goed, en wij zijn dankbaar voor alle hulp, maar de vorige wervelwind heeft ons verwend, vrees ik. Nu, we wisten van tevoren dat het weinig waarschijnlijk was dat we opnieuw iemand zouden krijgen die ons huis (living, keuken, badkamer, gang, twee bureaus en slaapkamer), alle ramen én de strijk zou doen op vier uur tijd, dus verdelen we de dingen een beetje: de één week de strijk, de ander week de slaapkamers… dat soort dingen.
Morgen is er echter strijk, en de gang en de boven moeten dringend gedaan worden. En er ligt stof in mijn bureau. Dus ik dacht: laat ik vanavond snel even de keuken zelf doen, dan is dat al gebeurd. Waarna: de hernieuwde en harde confrontatie met mijn zo goed als onbestaande huishoudtalent.
Om half negen thuisgekomen van school, en nu is het twintig na tien. De keuken is gepoetst, dat wel. Maar ik ben pompaf, ik heb honger, ben nog niet gedoucht en moet nog voorbereiden voor morgen. Echt waar, ik weet niet hoe fulltime werkenden zonder hulp dat doen. En eerlijk: ik wil het niet eens weten, jong.
Wij hebben ons dat ook al afgevraagd. En na lang nadenken kwamen wij tot de vaststelling dat wij eigenlijk geen enkel koppel fulltime werkenden zonder hulp kenden. En dat dat ook al iets wil zeggen.
Awel, wij hebben sinds september geen hulp meer, en ik kan je verzekeren dat het bij tijden behoorlijk zwaar is, en dat mijn huis er niet altijd bij ligt zoals ik het eigenlijk zou willen
Ik zal nog eens iets zeggen: wij hebben een werkster die goed haar best doet, en ons huis ligt er meestal nog niet bij zoals ik het zou willen (en zo kritisch ben ik niet), maar dat zal wel te wijten zijn aan de overbevolking in ons huis (6 man + 3 katten en één hond met grote, vuile poten).
Wij hebben sinds januari een fantastische poetshulp (5u/week), ik kan me met de beste wil van de wereld al niet meer voorstellen hoe ik het vroeger allemaal deed. Lang leve dienstencheques!
Awel, wij hebben het fulltime werkend zonder hulp volgehouden tot nummer 3 geboren is. En het afgelopen jaar hebben we het weer ongeveer een half jaar zonder hulp moeten stellen, met 4 kinderen intussen, en nog steeds allebei fulltime aan het werk en ik kan het u verzekeren: mijn poetsvrouw wordt in de watten gelegd, want die willen we niet meer kwijt. Het was te doen zonder hulp, maar ge wilt inderdaad niet weten hoe.
Er is maar één oplossing naast de dienstencheques en dat is de kunst van het negeren. Maar wees gerust, van zodra we verhuisd zijn, zullen het dienstencheques zijn.
Zwjgt, als “single” deed ik mijn was, lakens verversen, strijken, bad-wc-keueken dweilen, stofzuigen en poetsen op zaterdag of zondag en was ik daar zeker een uur of vier/vijf mee bezig + dan nog administratie op einde van de maand, gek werd ik ervan.
Nu verdeel ik het gedoe tijdens de week “in stukjes” – als ik thuiskom doe ik eens een uur dit dan weer iets anders. Op die manier is niet de helft van mijn weekend om zeep.
Een vrouw/man aan de haard moet ik hebben, zeg ik u!
Moest ik mij niet schamen om een poetsvrouw te vragen voor 25 vierkante meter aan wie ik dan ook nog eens moet uitleggen dat ne stofzuiger niet werkt op 24 volt, ik had het al lang gedaan!
Ooit (en vrij lang) stelden wij het zonder hulp, met kids. Laat ik zeggen dat de prioriteiten dan verlegd worden. Niet meer strijken bijvoorbeeld … lukt hoor, als je alle t-shirts subiet ophangt …
ge wilt het niet weten, maar eigenlijk is het simpel: organisatie en een goede taakverdeling, en dan lukt dat wel redelijk met twee fulltimers waarvan één met onregelmatige uren, en twee kinderen.
Ik sluit mij aan bij Bie: uw ogen sluiten helpt.
Is het erg om gewoon bijna niet te kuisen en strijken, ongewassen ramen te hebben? Sinds wanneer?
Als je de stofvlokken groot genoeg laat worden, kan je ze gewoon oppakken en naar buiten stappen helpt ook om het landschap terug te zien.