Als ik ergens zit te wachten op iemand of iets, of ik heb wat tijd te doden en geen boek voorhanden, dan mag ik graag naar mensen kijken die ik niet ken en verhalen verzinnen. Het is sterker dan mezelf: als ik twee mensen gedempt zie praten in een koffiehuis, dan moet ik bedenken wat hun relatie is. En waarover ze het hebben. En hoelang ze elkaar kennen. En of ze soms verdriet hebben, en waarom. Mijn fantasie gaat helemaal loos op dat moment, en ik hou daar veel van. Daarom dat ik Hello Goodbye zo’n prachtige televisie vind, waarschijnlijk. Dat programma is namelijk het bewijs dat elke mens ook echt zo’n klein of heel groot verhaal heeft. Hello Goodbye is schoon in al zijn eenvoud: luchthaven, mensen die elkaar graag zien, verhalen en allemaal niet te opdringerig. Meer moet dat niet zijn.
En telkens zit ik gefascineerd te luisteren naar wat al die mensen vertellen. Van die mevrouw die op haar man staat te wachten, die in Berlijn werkt en die ze maar twee weekends op een maand ziet. En dat die mevrouw net begonnen is met chemo en dat het niet zo evident is, zo zonder uwen man. Maar dat het allemaal wel gaat.
Of van die mama die wacht op haar dochter en schoonzoon en kleinkinderen. Want die zijn lang weggeweest. Want de vader van de schoonzoon, die is gestorven en dat heeft zo’n schok veroorzaakt dat ze wilden reizen. Maar dat ze haar kleinkinders zo gemist heeft.

Er is een website, waarop u fragmentjes kunt bekijken. Of ge kunt zoals mij doen: op maandagavond kijken, onder uw tv-dekentje, met uw doos mellowcakes op schoot.

(P.S. Dieter C. is de leukste aller C’s. Dat is altijd zo geweest. Nah.)