het ondenkbare.
Er zijn zo van die dagen dat het ondenkbare gebeurt. Niet eens met uw eigen, maar met mensen een paar tientallen kilometers verder. Akelig dichtbij, voor het ondenkbare.
Dat een zot een creche binnendringt en daar mensen neersteekt, dat is al bijna niet te geloven, maar dat iemand zo gestoord kan zijn om als slachtoffer baby’s uit te kiezen die niet alleen geen verweer hebben maar ook nog niet eens kunnen weglopen, dat is het ondenkbare. Wat beschermd hoort te worden, is opeens bedreigd. Ik kan daar met mijn hoofd niet bij.
Ge moogt u niet voorstellen wat die ouders nu moeten voelen. En de werknemers van de crèche. En de mensen die die zot deze ochtend zagen rondfietsen, geschminkt en alles en die gedacht hebben: wat een rare man.
Ik denk dat die ouders gek moeten worden. Ik zou niet meer weten hoe door te moeten leven.
sinds gisteren ben ik van de kaart. Ik denk dan aan de machteloosheid van de ouders en familie, aan de volwassen begeleiders en zij die haar leven gaf.
een geluk dat hij niet in die tweede creche is geraakt want hij had nog een bijl bij. k zie dan verschrikkelijke beelden voor ogen. Alsof ik van de beschreven situatie al geen verschrikkelijke beelden voor ogen zie.
ik heb een zoontje van 1,5 jaar. Ik zou gek worden moest hem iets aangedaan worden. Letterlijk. Gek of dood.
Mijn gedachten zijn al twee dagen bij de slachtoffers en familie en aanverwanten maar ook bij de ouders en familie van de dader.
Blijkbaar woont hij dan nog in de gemeente waar ik mijn jeugd heb doorgebracht.
Zo eng dichtbij allemaal.
zo’n nachtmerrie…
‘t is werkelijk onbegrijpelijk dat iemand zoiets kan doen.
Een collega van me haar kindje zat in die creche, ik kan me niet voorstellen hoe zij zich moet gevoeld hebben toen ze het telefoontje kreeg dat er iets gebeurd was en ze wellicht kort nadien op de radio het nieuws vernam. Gelukkig is ze één van de gelukkigen wiens kindje “gespaard” is gebleven van die verschrikkelijke man.
‘wat beschermd hoort te worden, wordt ineens bedreigd’, da’s treffend gezegd. Ik heb een potje zitten huilen toen ik deze morgen de kranten las. De foto’s van die ouders, het relaas van Bart Van Belle in De Standaard… Ik blijf er net als zovele andere mensen volledig van van de kaart. Wat moeten die ouders dan wel niet voelen… Dit kom je toch niet meer teboven?