De deuren.
Die deuren, daar hadden we een koper voor. Een meneer die ze gingen komen ophalen en er 60 euro voor geboden had. Twee weken geleden. Vijf telefoons en evenveel excuses (“vanavond geen tijd, morgen zeker!”) later was het mij een beetje beu. Dus zette de sterke man de deuren op straat, met een bordje: neem mij mee, ik ben gratis.
Twee uur later waren de deuren weg. Geen geld, maar ook geen lelijke deuren meer in onze inkom. En daarbij, de kat had er eigenlijk al tegen geplast ook gisteren, dus ze begonnen een beetje te stinken.
Wanhopige deur (Toon Tellegen)
Wanhopige deur, zoekt een huis
met een bel, een gang, een loper en een lamp
(bij voorkeur koper, weinig Watt),
met een drempel en een mat
en een half verscholen trap. O wie
laat mij weer openzwaaien in de nacht
als iemand eindelijk… of onverwacht…?
Brieven…
Hele steden schreven, stuurden foto’s op,
maar de deur wist niet te kiezen,
stond in het land ver van een stad in het gras
onder een hoge lucht,
een rode deur.
Er staat een rode deur in het land
en nóg gaat er nergens iemand naar binnen,
nóg sleurt de wind verwarde zinnen
uit alle huizen zonder deur,
tocht het, treurt het,
springen er tranen in de lucht.