Mijn decoder van Belgacom was vastgelopen. Geen paniek, denk ik dan: prieze uittrekken, weer insteken, opgelost. Niet dus. Nog eens. Weer niks.
Uiteindelijk gebeld naar de helpdesk. Ik daag u trouwens uit op de site van Belgacom een telefoonnummer te vinden van de helpdesk. De beste tijd krijgt een frisse, schuimende pint op wat een zeer cool feesteken gaat worden. Alleszins: de tijd was zwaar aan het tikken, want niet alleen moest ik auf wienerschnietzel opnemen voor mijn lief, ik placht op woensdagavond onder het lessenvoorbereiden gaarne naar X-factor te kijken op de VTM. Het zal u waarschijnlijk niet weinig verwonderen dat talentenjachten allerhande hier ten huize op de voet worden gevolgd. Hell’s kitchen, keukenrebellen, X-factor, Project Runway, Top Chef: geen geheimen voor mij. Maar ik dwaal af.
Bart van Belgacom, aan de andere kant van de telefoonlijn, kwam gelukkig met de oplossing en zei ter afscheid: zo, binnen 20 minuten hebt u weer beeld.

Twintig minuten!? Dan zijn er lijk al vier X-factor-dinges gepasseerd verdorie. En ge zult nooit anders zien dat die twee jongens al geweest zijn. Want ik heb favorieten, jawel. Om de simpele reden dat het typisch twee studenten van mij zouden kunnen zijn. En ik supporter altijd voor mijn studenten.

Hoewel die kleine jongen ook mag winnen, van mij.

Toemme. Ik ben geheel the point van deze post kwijt. Damn you, hoestsiroop. Damn you, pijnstillers.