Klem.
Kent ge dat? Dat het nacht is en donker, en naast u ligt het liefste dat ge hebt te slapen. Ge hoort zijn ademhaling en alles is rustig. Behalve uw hoofd. Uw hoofd zit nog bij wat ge niet moogt vergeten voor de werkdag morgen. Iets kleins, maar absoluut belangrijk. Ge zijt te lui om op te staan om het op te schrijven, maar ge zoudt dat beter wel doen, want nu is uw hoofd wakker en in niet vergeten-modus. Ge denkt aan die factuur die ge nog moet betalen. Ge denkt aan dat pakket dat ge moet afhalen in de post. Die broek bij de naaister. Ge denkt aan de aannemer die ge moet bellen. En doordat ge daaraan denkt, denkt ge aan alles wat nog moet gebeuren in huis, aan het opnieuw verhuizen, aan dingen die moeten geleverd worden en aan organisatie. En dan gaat het van organisatie naar krijg ik het wel allemaal georganiseerd over ik kan dat niet over hoe moet dat verder allemaal.
En opeens ligt ge daar, op uw rug, met uw slapend lief naast u en met uw ogen opengesperd naar het plafond te staren. Het is niet langer donker in de kamer, het is een explosie van visioenen. Over al wat fout kan gaan. Dingen die kapot gaan, ruzies, mensen die u niet meer graag zien, mensen die uw maten of familie zeer doen, geld dat opgeraakt, huizen die afbranden, brandverzekeringen die niet betaald zijn, ongelukken op weg naar brussel.
Uw borstkas voelt alsof er een blok beton opligt en ge kunt bijna niet ademen.
En voor ge het weet staat ge in uw slaapkleedsken in een koude kamer in een doos te rommelen. Op zoek naar de brandverzekering om te kijken wanneer die vervalt. Voor de zekerheid. Allemaal omdat ge te lui waart om dat ene dingske op te schrijven daarnet.
Kent ge dat? Of ben ik de enige die dat regelmatig eens voorheeft?
Nog nooit voorgehad, eerlijk gezegd. Ik heb dan ook een blocnote’je op m’n nachtkastje liggen. En een potlood. Al gebeurt het dat ik ‘s morgens mijn hanenpoten niet meer kan lezen die ik in ‘t donker heb neergekrabbeld.
ow yeah, serieus herkenbaar. alleen zijn het bij mij nachtmerries en schiet ik wakker om dan inderdaad ook te rommelen in agenda’s edm. heel soms hé.
Sinds ik samen ben met mijn liefste niet meer. Daarvoor wel. Heb nog nooit zo goed geslapen als de afgelopen vijf jaar. Voorheen lag ik altijd uren te piekeren over vanalles en nog wat. Nu denk ik altijd: er is niks dat geen nacht kan wachten, en dan val ik boenk in slaap.
Allez, van verbouwen ga je toch automatisch relativeren, niet? Sinds we verbouwen is er zo’n rust over mij gekomen (lol). Enfin, toch sinds we een jaar aan het verbouwen waren. In het begin kon ik me opjagen in de minste pruts, maar nu kan ik me dat zelfs niet meer voorstellen.
Komt allemaal wel goed.
Morgen komt er nog een dag.
Heel herkenbaar 🙂 Alleen ben ik te lui om op te staan en zit ik mezelf uiteindelijk zodanig op te fretten dat wat ik het liefste heb naast mij wakker wordt om mij te troosten 😀
Het verloopt lichtjes anders bij mij: als een blok in slaap vallen, enkele uren later wakker worden in het holst vd nacht, de verschrikkelijke fout maken van naar de wekker te kijken, denken dat ge straks al moet opstaan, hetgeen de waarheid is, hetgeen u eraan herinnert wat ge straks allemaal moet doen en wat ge zeker niet moogt vergeten, eindeloos gepieker, om dan in een hele diepe slaap te verzinken tegen 6u ‘s morgens, om dan slechts een half uurtje later uit een hele diepe slaap gewekt te worden door mensen die graag opstaan om 6.30, dan ellende, en ziek en kotsmisselijk, niet kunnen ontbijten, het mijzelve de dag doorslepen, enz.
Eh… om op uw vraag te antwoorden: ja, ik ken dat.
ik persoonlijk niet, maar mijn vrouw herkent het maar al te goed
Zo herkenbaar, nachtmerries, wakker schieten, niet kunnen slapen, een kwartiertje voor de wekker afgaat toch nog in slaap geraken en heel de dag als een wrak rondlopen
Behalve dat slaapkleedsken herken ik het. Mocht mijn deerne mij zien rondbanjeren in met zo’n kledingstuk zou ze toch ongerust worden.
Was getekend
Heel vroeger ooit nog gehad en het mijzelf afgeleerd. Mij, net zoals Liza, een nieuwe mantra aangeleerd: morgen is er een nieuwe dag, diep ademhalen en alles van mij afzetten en dan eens goed slapen. Heeft veel oefening nodig gehad, maar nu lukt het zonder (veel) problemen.
Ook ik zweer bij pen en papier naast het bed. En als dat niet helpt: lezen tot je er bij neervalt (van de slaap dan).
Ik wil die mantra van San ook aangeleerd krijgen want je verhaal is meer dan herkenbaar . We hadden het er hier gisteren nog over met een aantal mensen uit de buurt : als we ‘s nachts licht zien schijnen zouden we beter samen gaan zitten dan konden we kaarten -)!! En merkwaardig het zijn blijkbaar vooral vrouwen die daar last van hebben .
Nochtans je hebt de oplossing naast je liggen : geef hem een fikse duw en met één of andere kwinkslag verdrijft hij al de muizenissen daar twijfel ik niet aan .
Ge doet mij heel erg aan de Kapellekensbaan van Boon denken en aan de kuip mortel als ge zo schrijft zoals ge hierboven schrijft
Ja ik ken dat, vooral die cascade van gedachten die begint bij een klein probleempje en eindigt bij het totaaaaaal niet meer zien zitten. Ik heb dat ofwel bij het inslapen (zelden of nooit in het midden van de nacht) ofwel zelfs gewoon overdag omdat ik mij aan iets kleins loop te ergeren. Op dat moment eindigt dat meestal in een fikse huilbui, en achteraf doen we gewoon weer voort.
Midden in de nacht opstaan om iets te controleren, neen dát ken ik niet.
Ja dat ken ik!
er zijn inderdaad maar weinig dingen die beter worden in het donker
Inderdaad heel herkenbaar!
Ik ben het mijzelf ook aan het afleren nadat ik een paar keer naar mijn werk ben gereden om iets na te kijken wat natuurlijk wel in orde was…
Vooral het ‘s nachts piekeren is erg herkenbaar. Ik heb echter al ondervonden dat ‘s nachts de meeste dingen veel somberder, moeilijker, negatiever lijken dan overdag. Dus probéér ik ‘s nachts het piekeren uit te stellen tot de dag nadien, erop rekenend dat mijn zorgen dat al heel wat minder zwaar zullen lijken…
En? Hopelijk was de brandverzekering nog niet vervallen? 🙂
Heel herkenbaar. Bij mij werd het zelfs zo erg dat ik uiteindelijk relaxatietherapie ging volgen omdat het wakkerliggen en piekeren mij helemaal teveel werd. Maar zelf een kleine post-it en balpen naast je bed leggen kan al een heuse stap vooruit betekenen. Slaap lekker!