Dat draait en draait maar.
Mijn wereldbeeld is onrealistisch en geromantiseerd. Ik weet dat, en ik cultiveer dat. Ik vind het leven aangenamer als alle mensen het goed menen, bijvoorbeeld. En als dat niet zo is in realiteit, dan is dat tenminste zo in mijn hoofd en dan ben ik daar tenminste content. Zoiets.
Daarnaast heb ik een voorliefde voor een zekere tristesse. En voor schone lelijkheid. Dingen die een beetje zeer doen. Alles wat hard is, aandoenlijk, en tegelijk soms grappig. Een gevelbeeld van een engel, boven een hoerenkot aan het Noordstation, ik vergeet dat nooit meer. De Andes en de bergen ook niet, daar niet van. Maar ik moet daar niet van bleiten en van de stad soms wel. Klik even door deze reportages en u weet wat ik bedoel.
Enfin. De kleine afwijking in mijn wezen zorgt ervoor dat ik gefascineerd ben door wasserettes. Ik was er –tot vandaag– nog nooit één binnengeweest, dat niet. Want zoals het een verwend nest betaamt werd mijn was alvorens er een eigen machine werd aangeschaft door de mama gedaan. Maar ik vind het wel schoon: de grote wasserette hier op de vijfhoek, met het TL licht en de grijze stoelekes. Met de grote draaiende machines en de wachtende, starende mensen.
Deze namiddag heb ik dan maar eens onze donsdekens en slaapzakken gewassen. In de grote trommels van de Vijfhoek. En daarna heb ik alles laten drogen in de andere grote trommels. Onderwijl heb ik op de grijze plastieken stoelen gezeten en naar de draaiende was gekeken. En de Story gelezen, een Fanta gedronken en een Snickers gegeten. Anderhalf uur lang. Alleen maar de story, de fanta, de snickers en de draaiende was. Ik zeg u: rustig dat een mens daarvan wordt, ge hebt door geen gedacht van.
Vakantie, dat is voor iedereen iets anders.
Ik vind dat nu eens een schoon verhaalken zie. Al mocht het iets barokker zijn…
De wasserette aan de Watersportbaan, een must! Met veel ramen, als de zon schijnt is het daar altijd feest. En iedereen kent daar iedereen, toen ik daar mijn donsdekens kwam wassen en drogen kreeg ik spontaan tonnen tips en tricks van wildvreemde habituées, zo geestig. Volgende keer doen!
Eén keer ging ik de tuinzetelkussens wassen in de wasserette in Mariakerke : een hele belevenis ,ik kreeg er onmiddellijk wasinstructies , commentaren en levensverhalen op een uurtje tijd . Inderdaad iedereen kende iedereen en ik was er niet gekend dus daar hoorde uitleg bij -) .
Wasserettes zijn echt een bezienswaardigheid en je komt er vanalles tegen. Toen nog niet iedereen thuis internet had, had er een grote toekomst gelegen voor internetwasserettes, maar ja.
Wanneer word er eens een film volledig in een wasserette gedraaid?
@Nathalie: my beautiful laundrette?
Kleine pijnlijke details kunnen vaak de mooiste zijn.
Die ervaring telt enkel maar de eerste keer.
De charme is er rap vanaf als je er twee keer per week staat te draaien.
Wat uw hallucinante beleving niet in de weg mag staan, natuurlijk.
eh bien, dat doet er mij aan denken dat ik ook dringend eens de was moet doen. mijn valies bevat meer gebruikte dan propere kleren tegenwoordig. dat maakt mijn garderobekeuze tegenwooridg bijzonder beperkt.
@ T* merci! Die staat genoteerd, en ook gesitueerd in London 🙂
Overigens party’s/concerten in wasserettes is dat al uitgevonden?
Hm ik heb jaren mijn was in een wasserette gedaan en vond het wel wat hebben, alleen het nadeel is het gesjouw, je kleren gaan kaduuk en tis duur. Plus in kleinere plaatsen mag je niet zelf aan de slag en zijn ze bijna uitgestorven.
Ik heb me net wat tijdschriften gekocht en waag me straks ook met ons donsdeken-dat-te-groot-is-voor-ons-wasmachien naar een wasserette. ‘t Is een jaar of tien geleden dat ik nog in een wasserette ben geweest. Ik ben es benieuwd.
🙂
Die wasserettes, ik vind da ook heel boeiend. ‘k Wil er ook altijd foto’s gaan nemen, maar durf eigenlijk niet goed :-).
Heel mooi verteld! Ik ben een fan van meer wasserettes!
ze ogen vaak zo triest en desolaat (buiten de ‘spitsuren’ dan). En totaal niet modern. Maar ik heb er ontzettend veel tijd doorgebracht de eerste 10jaar dat ik in gent woonde. Jaja, zolang heb ik geen wasmachine gehad.
Ik heb gesleurd ende gesleept met zakken was op mijn fietske dan nog wel. Uuuuuuren heb ik daar doorgebracht met elke keer een blik cola light bij me en een krant of een boek. En maar wachten. Meestal was het een combinatie van lezen en wasmachine/mensjes kijken. In al de wassalons in gent waar ik geweest ben werd er nooit veel gepraat. Er wordt hier danig geromantiseerd 😉 Er werd veel gestaard. Of dat nu in het oneindige was, naar de draaiende was of naar de mensen die hun was aan het opvouwen waren. En als je daar zo’n twee uur hebt doorgebracht was het de gewoonte dat je tenminste toch naar de andere ‘gegijzelden van hun was’ knikte bij het buitengaan. De wassaloncode 🙂
Nu ik een kind heb heb ik ook een wasmachine. Gedaan met urenlang naar een draaiende was te kijken. DÃ t was pas rustgevend. Een klotsende schuimende draaiende was en het bijhorende zoemende en klotsende geluid.
maar gevloekt heb ik er ook vaak; als de wisselautomaat weer eens zonder munten zat bijvoorbeeld. Dan kon je op zoek naar plaatsen waar ze je geld konden wisselen. En sommige zaken plakten al op hun deur; ‘hier geen wisselgeld’.
gevloekt als iemand voor je bleekwater had gebruikt om te wassen en er plots gele vlekken op je eigen was zaten.
gevloekt als al de machines bezet waren en je dus nog een half uur langer in t salon moest doorbrengen.
jaja, wassalons…ik ken ze wel.
Mijn wassalonbezoek was een succes. De grootste wasmachine van 15kg was nog vrij toen ik aankwam, en dat was de ideale maat voor mijn dekbed. Veel uitleg moeten lezen voor iets dat heel simpel was, en ondanks mijn automatenvrees vlotjes kunnen betalen aan het centrale systeem dat meteen ook het machien in gang deed schieten. Eén man zat er inderdaad maar naar zijn was te kijken, terwijl er een hele stapel boekjes op een tafeltje lag (waaronder zelfs een paar Story’s! 🙂 ). Zeker drie of vier mensen hebben me uitleg gevraagd over hoe het allemaal werkte, terwijl het ook voor mij quasi de eerste keer was dat ik daar kwam. Mensen die na mij kwamen en vier machiens tegelijk wilden insteken, die moesten wel even wachten inderdaad…
Anyhow, ons dekbed is weer kraakvers nu. Voor herhaling vatbaar. Maar toch ook blij dat ik daar niet twee keer per week mijn was moet gaan doen. Het kost veel tijd en geld denk ik als je daar al je was moet doen.
De vraag is wel altijd hoe oud zijn die story’s ;)? De mens in de boekskes is meestal al weer drie huwelijken verder. En dat wisselgeld is inderdaad vaak een probleem, plus in sommige mag je niet je eigen poeder/gel gebruiken want zou slecht voor masjienes zijn. Hm nu heb ik kleine wasjes grote wasjes in mijn hoofd.