Online.
Pietel zegt ware dingen. Soms vraag ik mij af of mensen daar niet bij stilstaan, bij die openbaarheid van informatie op veilig aanvoelende plaatsen als facebook. Bij mij gaat alles, maar dan ook alles wat ik op het interweb publiceer langs de grote online-lakmoesproef.
1. Wil ik dat mijn familie dit weet?
2. Wil ik dat mijn vrienden dit weten?
3. Wil ik dat mijn studenten en collega’s dit weten?
4. Wil ik dat dit binnen tien jaar nog over mij kan teruggevonden worden?
5. Zou ik dit tegen een wildvreemde vertellen op café?
Indien op één van deze vragen het antwoord “neen” is, dan gaat het in mijn persoonlijk archief en blijft van het internet. Of dan schrijf ik wat ik wil schrijven in een mail naar een vriend of vriendin.
En dat gaat ver ja: ik vraag de verwijdering van foto’s die ik niet online wil, ik schrijf niet alles wat ik zou willen schrijven, ik voeg sommige mensen niet toe als vriendjes. En soms gaat mijn last.fm zelfs af als ik luister naar iets dat te veel inzicht zou geven in mijn gevoelsleven van dat moment.
Helemaal mee eens.
Ik vraag dat ook en dan krijg je soms de reactie van: WAAROM?? DAS TOCH NIET ERG?
Sommige mensen snappen echt niet dat je zelf nog altijd de keuze hebt welke foto’s of informatie er van jezelf op internet komt.
ik vraag me dat ook af “als ik een oude bekende op straat tegenkom…zou ik hem dit durven/willen vertellen of niet”. Soms heb ik wel het gevoel dat je daardoor enkel nog banale zaken op je blog zet maar so be it.
En facebook scherm ik ook echt af tot mensen die ik persoonlijk ken.
Ik “filter” ook heel veel. Soms zoveel dat ik niet meer weet waar over schrijven. En dan schrijf ik gewoon een week of langer niks op m’n blog.
Bij mij gaat het ook echt in periodes met ups en downs qua hoever ik wil gaan in schrijven over m’n privéleven. Momenteel wil ik echt niet veel kwijt op m’n blog en wie het niet interessant genoeg vindt moet het dan ook niet lezen en wegklikken.
Toen ik net begon met bloggen, dacht ik dat het moeilijk zou zijn om tegenover wildvreemden over bepaalde zaken te schrijven. Nu ontdek ik dat de drempel voor sommige dingen hoger ligt omdat familie en/of collega’s (ooit) kunnen meelezen.