Vandaag is op zoveel gebieden een spannende dag, dat ik er deze nacht nauwelijks geslapen heb. Dat is een vuil trekje van mijn lichaam: als ik veel stress heb, met veel dingen bezig ben of verdriet heb, dan weigert mijn lijf te slapen. Ik ben sowieso *altijd* een slechte slaper, genre een keer of vijf wakker per nacht, slaapwandelen, praten in mijn dromen, nachtmerries. Maar als er dus stress bij komt, dan durft dat al eens uit de hand te lopen.

Zoals een paar jaar geleden. Toen heb ik maandenlang nauwelijks meer dan een paar uur per nacht geslapen. Overdag wordt een mens van de vermoeidheid dan zo emotioneel labiel dat zorgen steeds groter lijken en onoverkomelijk. Wat dan weer leidt tot nachtelijk gepieker. Vicieuze cirkel, quoi.
Uiteindelijk is dat geëindigd bij de dokter en is er een kuur met een inslaapmiddel aan te pas gekomen om de scheve situatie weer recht te krijgen. Ik heb dan ook slaaphygiëne aangeleerd gekregen: dat betekent dat je je lichaam fysiek voorbereidt op slaap met een heel ritueel, zodat het weet “Aha, straks gaan we dat rust-gedoe doen”. En dus ging ik maandenlang iedere avond in bad, waarna ik tien bladzijden in een chicklit las bij een kop thee, in badjas en pyjama. Dat werkt uitstekend, zo uw lijf misleiden.

De laatste drie jaar doe ik dat niet meer. Ik heb een zekere rust gevonden sinds ik ander werk doe, en een stabiel lief heb. Geluk is goed voor de mentale rust, zo blijkt. Alles lijkt goed onder controle, maar ik lag deze nacht te peinzen dat ik blijkbaar toch weer eens wat bewuster mijn stress moet loslaten. Iets om over na te denken, als vandaag voorbij is.