Die middag in de colruyt.

Hij staart wat verweesd naar het rek.
Er is geen Ice Tea Green, lief.
Ik kijk ook naar het rek en zie de vertrouwde flessen inderdaad niet staan. Er zijn nochtans geen open plaatsen in het rek, dus er ontbreken geen producten.
Misschien is het een nieuwe verpakking?, opper ik. Ik wijs naar lichtgroene flessen, waar de favoriete frisdrank hier ten huize normaal op het schap staat.
Neen. Daar staat op “met citrus”. Ik moet dat niet hebben, met citrus.

Ik zal het anders eens vragen aan de verkoper. De verkoper zoekt met ons mee in de rekken, maar vindt de Ice Tea Green evenmin. Hij besluit te bellen naar een collega.

Wij draaien wat rond bij het rek. Vijf minuten later komt hij terug en zegt dat zijn collega het ook niet weet. Maar er is geen etiket meer voorzien in het rek, dus hij weet niet of ze die varieteit nog hebben.

Lief kijkt beteuterd. Zucht. En fluistert: ik ga een beetje in de auto wachten, peisk.