Gisteren heb ik, voor het eerst sinds we een koppel zijn, mijn lief impro zien spelen. Het is niet de eerste keer dat hij dat doet, neen, hij is een ervaren improspeler en “lid voor het leven” van de beste comedy club van het land: De Lunatics. Hij kon dat goed, vroeger, zo weet ik nog van schone dinsdagavonden in den Bal, lang geleden. Maar het was zeer lang geleden: naast het comedy-gedoe, de groepjes, het werk en alle andere bezigheden heeft hij er geen tijd meer voor. Maar het kriebelt dus wel, nog steeds.
Toen de Belgische Improvisatieliga vroeg om een match te komen spelen met een team comedians tegen eens team van hen, moest hij dus niet lang nadenken.
Gisteren dus naar het Flagey in Brussel getogen (wat een mooi gebouw!), in de avondzon frietjes gegeten met de andere comedy-vrouwen op de trappen van de kerk daar en vervolgens een zeer fijne match gezien. Hij kan het nog altijd zo blijkt, en het is zeer leutig om naar te kijken. Misschien dat een paar mensen hem eens aan de oren kunnen zagen om weer wat meer te trainen, want ik zie dat eigenlijk graag. En ik ken de teksten niet van tevoren, wat ook eens wijs is.