[Wijvenweek] Dat komt omdat er veel inzit, troost ik mezelf.
Lang geleden heb ik het ooit al eens bekend op deze uithoek van het wereldwijde web: ik heb een groot hoofd. En ik heb daar een groot complex over. Nu, ik heb het altijd al groter dan gemiddeld gevonden, mijn hoofd, maar ik was daar in indertijd niet zo erg mee bezig. Eerder een sluimerend onzekerheidje, in plaats van een reusachtig complex dat bij de omvang van mijn Giant Head zou passen.
Tot die ene dag.
Ik zou naar Bolivia trekken, een paar maand later. En bij de voorbereiding hoorde het aanvragen van een internationaal paspoort, want dat moet: anders mag u de Westerse Wereld niet verlaten. Nu maakt een enigszins chaotische geest zulks al tot waar op avontuur op zich. Eerst naar de politie, uitleggen dat ik mijn reispas in de vuilnisbak heb gekeild bij de laatste verhuis. Daarna naar de fotograaf, voor pasfoto’s. Plaatsnemen op het stoeltje, weigeren te lachen, 5 minuten wachten, weer plaatsnemen op het stoeltje, opnieuw weigeren te lachen (De kip had de eerste keer haar vinger voor de lens gehouden. Voor de lens, inderdaad. Een professionele fotografe). Opnieuw 5 minuten wachten. Dan richting adminstratief centrum, volgnummertje, wachtenwachtenwachten, aha mijn nummer.
De dame achter loket kijkt naar mijn foto. Monstert mij vervolgens aandachtig en spreekt dan de legendarische woorden: uw hoofd is te groot. En met dat ene zinnetje bevestigde ze alles waar ik al mijn hele leven bang voor was: ik heb een werkelijk gigantisch hoofd en dat is een misvorming. Logisch aangelegd als ik ben, concludeer ik onmiddellijk dat Bolivië een duidelijk beleid heeft omtrent mensen met een hoofdafwijking. Zoals Engeland dat heeft over huisdieren: ze komen er niet in, want ziet eens dat het besmettelijk is. Zweet parelt op mijn hoofd en ik besef dat ik geen annulatie-verzekering heb en dus 800 euro gespendeerd heb aan een vliegticket dat ik nooit zal kunnen gebruiken. Adios, America del Sud, mi Corazon.
Blijkbaar keek ik als een hert in de koplampen van een S.U.V., want de loketdame haalde een formulier boven. Ze legde zuchtend mijn pasfoto ernaast en verduidelijkte dat het hoofd op de foto binnen de randjes van het sjabloon moest passen. En dat ik dus nieuwe foto’s diende te laten nemen. Niets aan de hand, dus, en twee maand later zat ik effectief op het vliegtuig richting Santa Cruz.
Maar mijn complex is gebleven. Net als mijn gigantisch hoofd, overigens.
ik vind het toch een vrij grappig verhaal hoor. En nog nooit een foto van jou gezien waarbij ik dacht dat je een abnormaal groot hoofd had, dus het zal wel heel goed meevallen 🙂
Oei, Zoonlief (5 jaar) geraakt soms moeilijk met hoofd door de halsopenopening van zijn truitjes. Ik zeg dan ook wel eens dat zijn hoofd te groot is. Zonder het te beseffen praat ik hem misschien hetzelfde complex aan als jij hebt. Tot nog toe laat hij het in geen geval aan zijn hart komen, want hij antwoordt er zelf spontaan op: ‘Dat komt omdat er veel hersenen in zitten’ Bij hem klinkt het niet als troost, maar als een vaststaand feit. De ‘jeugd’ tegenwoordig is dan ook zelfzekerder dan wij waren in onze tijd, he.
Ik ken u niet, en u kent mij niet, maar ook ik loop met een biervat op mijn hoofd. Biervat, waterhoofd, gigantisch struisvogelei, siamees-tweelinghoofd, het zijn maar een aantal omschrijvingen die ik er al voor gehoord heb. In mijn geval zit er in mijn tonne redelijk wat grijze massa. Als er dan iemand een opmerking op maakt, is mijn antwoord dan ook dat mijn herseninhoud gewoon groter is. Pech gehad voor al die stommeriken met hun kleine hoofdjes!
Een vinger voor de lens? En wat voor lens? Een telelens? Dat verklaart alles!
steungroep oprichten?
*zucht* mijn vingers waren weer sneller dan mijn ogen, berichtje nog niet af.
kzal het dan maar zeggen; ik heb een groot voorhoofd. Maar ik heb ook een grote neus dus ‘t compenseert elkaar. Allemaal relatief natuurlijk. Want wat voor de ene groot is is voor de andere normaal.
hoe gaat het tegenwoordig met uw hoofd mevrouw?
ik ken u wel maar het is mij nog nooit opgevallen, ik zal er volgende keer eens op letten !
U bent niet de eenigste met een groot voorhoofd, zelf heb ik een gigantisch voorhoofd, mijn complex is zo er, dat ik zelf niet buitenkomt zonder pet of kap als het een beetje waait of als ik ga fietsen, omdat ik normaal een pony heb, maar deze waait weg en toont mijn voorhoofd.