Hij is kalend, een vijftiger. Grijs pak, bordeaux jas en een blauw hemd. Zoals ik me een zakenman voorstel: De Standaard, een aktentas, duur horloge (met wijzers!) en een ietwat vermoeide blik.
Hij gaat zitten en opent een zakje van een broodjeszaak. Ruikt even en haalt er dan voorzichtig een kaasrol uit. Die hij smakelijk opeet. Er zit veel kaas in, dat is duidelijk: netjes eten is niet zo makkelijk met dit soort voedsel.
Als hij klaar is, veegt hij zijn handen af aan de witte serviet en nestelt zich in de hoek aan het raam.

Een klein half uur later, als ik in Gent Sint-Pieters van de trein stap, slaapt hij. De mond een beetje open en drie kaasdraden nog steeds aan zijn kin. Iemand zou het hem moeten vertellen, maar hij slaapt zo zoet, dus ge kunt zo’n mensen toch niet wakker maken. Toch?