Agnes van de RSS. En het schuldgevoel.
Zo-ho. Er was dus iets met mijn RSS-feed en Lien heeft het mij laten weten na een opmerking van Fons. Ik zal eens verbolgen naar de RSS-lezers moeten kijken, geloof ik.
Er is zes dagen niets verschenen in de feed, en Fons is de enige die bezorgd is. Ik had dood kunnen zijn. Of verschrikkelijk gewond naast mijn pc kunnen liggen, zachtjes kermend “water, water”, dagenlang. Zonder dat jullie alarm hadden geslagen.
Nou.
Ja, ik was inderdaad enigzins verwonderd. Maar het kon best een andere reden hebben, nee?
Als ik u niet op De Lijst was tegengekomen, ik had me echt ongerust gemaakt ja. Nu dacht ik gewoon dat ge niks meer te vertellen had. Wat ik ook wel een beetje vreemd vond.
Het was verdacht stil, nu ge ‘t zegt.
Ik dacht dat je
1-een andere hobby had gevonden
2-je het druk had met verbouwingen
3-je aan het gastbloggen was op een tot dusver onbekende locatie
4-je ondergesneeuwd was in voorbereidingen, scripties en verbeteringen
Allemaal plausibel als ik je blogstiltes her en der bekijk.
uitvluchten! het is drie jaar geleden dat het hier nog langer dan twee dagen stil bleef. Aha!
Tut-tut. Gelijk Lien zegt: ge zat (minstens) uurlijks nog op de Lijst. Geen reden tot bezorgdheid dus.
nee hoor, ik was gewoon dan eens uit mijn feedreader gekropen om te komen zien of er niets scheelde.
alsof ik nog weet wiens artikels ik lees in mijn feedreader. Ik lees alles door elkaar, in volgorde van toekomen.
Auw Hans. De doodsteekcomment voor iedere blogger…
Ik lees je site rechtstreeks, niet via RSS.
Ik ook.
Ik lees ook je comments, dus wist ik dat je geschreven had en was naar je site gegaan om te zien wat de tekst was waarop gereageerd werd. ‘t Gebeurt vaker dat de commentaren eerder doorkomen dan de tekst, dus vond ik het niet verwonderlijk.
En moi, ik lees u rechtstreeks. Direct.