Beste Juf
Een heleboel ouders brengen iedere dag hun kind naar uw klas, waar u de leerkracht bent en u voor hen zorgt. Blijkbaar doet u dat goed, want die ouders vertrouwen u, uw directie is blijkbaar blij met u, de inspectie tikt u niet op de vingers en de kinderen in de klas zijn –zo kan ik vermoeden– content.
U heeft daar ook voor gestudeerd, voor dat Juf zijn: drie jaar, met de nodige stages en praktijkervaring erbij. En iedere dag leert u een meute kinderen vanalles bij, volgens methodieken die hun efficientie hebben bewezen en met werkvormen die u zonder twijfel elke avond zit voor te bereiden, tot uw partner u vraagt of u nu eindelijk naast hem/haar in de zetel gaat komen zitten en nog wat van uwen avond gaat maken.
Beste Juf, mijn kind zit niet in uw klas. Ik heb zelfs geen kind, dus dat zou moeilijk wezen. Maar had ik een kind, het was ongetwijfeld de grootste engel van de hele wereld. Altijd en overal. Zo zijn ze, die eigen kinderen: van puur goud. En toch, Juf, zou ik er nimmer mijn hand voor in het vuur durven steken dat mijn kind geen ambras zou maken in de klas. En ik zou nooit durven beweren dat mijn kind de waarheid niet een beetje zou durven verdraaien in zijn voordeel. Ik weet immers hoe ik zelf ooit was.
Ik ben er bovendien van overtuigd dat als u een straf geeft, dat daar een goede reden voor zal geweest zijn. U zou dus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid, als ik een ouder was, geen protest krijgen van mij. U bent immers baas in uw klas en dat blijft zo. Als ik ervoor kies mijn kind aan u toe te vertrouwen, dan heb ik mij daarbij neer te leggen.
En als ik er niet van overtuigd was, van uw straf, dan zou ik morgen even vroeger langs school komen en vragen hoe dat nu eigenlijk zit. En dan zouden we daar misschien eens over praten, ik met mijn mening, u met de uwe. Zonder dat ik daarvoor uw autoriteit tegenover uw leerlingen moet ondermijnen én zonder dat u daarvoor mijn gezag als ouder moet in twijfel trekken. We zouden ongetwijfeld tot een oplossing komen. En elkaar verstaan, achteraf.
Maar één ding is zeker: als u de Juf was van mijn kind, dan zou deze brief niet op het internet staan.
groet,
i.
Mijn gedacht exactly. Dank u om het te verwoorden.
Dito!
goed gezegd!
Dat is prima verwoord , in werkelijkheid stapt men om een futiliteit naar de rechtbank tegenwoordig of stuurt men brieven naar de inrichtende macht .
Of op een luchtiger wijze: allerbeste juf!
Misschien moet die mens maar eens een gesprek voeren met enkele ouders die ik ken. Eerst beschermen ze zoon-of dochterlief, geloven ze elk verhaaltje en zetten de leerkrachten met hun rug tegen de muur. Helaas staan ze enkele jaren later schreeuwend om hulp aan de schoolpoort omdat ze om één of andere reden niks meer te zeggen hebben aan hun oogappeltje.
Right on, i.
🙂
(héhhéh)
Zeg, we zijn toch niet aan het stoppen met bloggen he?
Allez, ik hoop voor u dat ge op skivakantie zijt 🙂
euh. Er staan al vier posts daarna jong.