Ik ben een gebroken vrouw.
Letterlijk dan.
Het is dus niet dat mijn teer meisjehart aan dingelen werd vergruizeld door een bruut met bakkenbaarden ofzo, voor u naar uw gsm grijpt, juffrouw.
Neen, het is dat ik vanmiddag de treden van onze nog in elkaar te vijzen trap heb versleurd naar de andere kamer. Het waren er dertien en ze moesten in één keer, dat spreekt. U denkt toch niet dat we de afstand naar de andere kamer *twee* keer zouden afleggen? [insert hoongelach]
De man met de bakkenbaarden was bovendien op de mezzanine een vloer aan het vastvijzen en deze sterke onafhankelijke vrouw was te trots om hulp te vragen. Sterk, dat slaat op mijn karakter en niet op mijn fysiek. Q.E.D.
En zo komt het dat de man met de bakkenbaarden daarnet voltaren-gel op de rug van de sterke vrouw heeft mogen smeren. En dat ik mij nu zit af te vragen hoe ik in godsnaam de afstand van de zetel naar mijn bed ga overbruggen.
En morgen ga ik muren schilderen. Jeej.
Ha, nog een geluk voor die bruut met bakkebaarden. Ik was al bijna onderweg …
Als hij die Voltarengel smeert, laat je dan ineens helemaal eens masseren. Zo ben je morgen een ander mens!
Correctie: morgen ga je MISSCHIEN muren schilderen. Eerst eens kijken wat je rug voor je in petto heeft. 😉
Een beetje man voelt als vanzelf aan dat zijn teerbeminde nood heeft aan assistentie bij het versleuren van dertientredige trappen. Volgens mij wachtte hij gewoon op een excuus om u vol gel te smouten. óf hij ziet u niet echt graag, dat kan ook natuurlijk.
het was optie drie: hij had gezegd dat hij de trap ging verzetten wanneer hij klaar was met de nieuwe vloer. En ik heb het achter zijn rug gewoon zelf gedaan.
Sounds like you, indeed.