Het is finale van eurosong vanavond, olé. Spijtig genoeg is er iets aan de hand met onze lichtbak: de kleuren doen het al een paar dagen niet zo helemaal meer. Als ik dus verkeerdelijke opmerkingen maak over iemand die groen haar heeft: pardon, het is niet oetsemoets.
Dat is trouwens een woord dat ik binnenkort eens zal uitleggen in een aflevering van Regiolect, for old time’s sake weetwel.

Oh. Het filmke is met mijn lievelingsliedje van Depeche Mode. Mijn avond kan al niet meer stuk. Vandaag gaan we eens proberen inschatten wie er kan winnen, é. We gaan ook niet lachen met de mensen. Of toch niet heel veel.

De eerste is Brahim from da hood of Torhout. Die Servische jongen die zegt dat het liedje tempo mist heeft gelijk volgens mij. Die die vindt dat hij op Justin Timberlake lijkt verward “hoed” met “persoon” denk ik.

Is dat een referentie dat het op twee uur is geschreven? Allez, ik denk dan: misschien hadt ge er een uurke langer aan moeten werken.
Die dansers komen er helemaal niet uit, je ziet ze niet staan. Lief vindt dat echter een pluspuntje.
Oh. Spijtig. Brahim flirt met de verkeerde camera. Dat is altijd een beetje droevig.
Verdict in de zetel: Neen, hij gaat niet winnen.

Lief vraagt of iemand weet of Katrina eens een attackske heeft gedaan, want hij denkt dat te kunnen zien aan haar mond.
Ze hebben denk ik rechten gekocht van SABAM op de muziek van Depeche Mode voor hun filmkes.

Paranoiacs zijn de tweede.
Bart doet een politiek incorrectje “Verdeeldheid zit in de Servische volksaard.”
Freddy De Kerpel: ik vind fantastische groep. Lief vult aan: lidwoorden overbodig. Muile Slaan.
Die visuals zijn echt goed hier. Wie heeft die gemaakt, dat vragen wij ons al weken af. Maar zoeken we het op? Tuurlijk niet, wij zijn lui en we hebben andere dingen te doen. Oh neen, crowdsurfen op eurosong. Word ne keer zo geen parodie van uw eigen zeg. Het publiek daar heeft er ook duidelijk schrik van.
Verdict op de zetel: mjoahbwoah.

Wie is die zwarte meneer, trouwens? Vragen, vragen, duizend vragen. En het is al aan de derde finalist: Nelson.
En hop, nog wat Depeche Mode.
IEEEKS. Belle Perez zit in de zaal. Rap ogen uitwassen.
Belachelijke visuals. Vraagt die mens van de Paranoiacs om iets moois te maken, want dit lijkt op een Karaoke-machine.
Kijk, ik denk dat dit geen slechte beurt zou maken. Persoonlijk ben ik het al beu gehoord, en ik zou het nu niet meteen als openingsdans van mijn hypothetische trouwfeest nemen, maar naar het songfestival mag het misschien wel.
Verdict op de zetel: we zouden ermee kunnen leven.

Kate Ryan heeft een bad hair day. En de volgende is Sandrine. Het valt mij op dat ze voorzien is van poten en oren, Sandrine. Het zal dat kleed zijn.
Ho. Een nieuwe choreografie.
Goed. We gaan daar geen woorden aan vuil maken: we gaan Sandrine sturen. Het is uitstekend en we gaan daar niet mee in affronten vallen. En ze doet geen genante kniezwengels, dus het is al beter dan twee jaar geleden.

Ishtar is de laatste. Ik heb het er niet zo voor, eigenlijk. Gelijk ik het niet voor Dranouter heb.
De oude meneer in het filmke is zeer grappig. Zo vertwijfeld kijken.
Grote pluim alweer voor de mensen van de visuals. Het liedje zelf werkt halverwege op mijn zenuwen. En het altijd maar t zelfde. En uitbundig doen op het podium maakt het niet beter.
Verdict op de zetel: liever niet, eigenlijk.