Straks ga ik naar Leuven, op de koffie met twee oude vriendinnen. Oud in de betekenis van: ik ken de dames al lang, niet in de betekenis van “ze zijn op leeftijd”. Hoewel dat ondertussen bij ons allemaal wel een beetje het geval is, natuurlijk. Aangezien ook mijn eigen auto ondertussen hoogbejaard is, met de nodige ouderdomskwalen vandien, rij ik met de verschrikkelijk onhippe blokkendoos van mijn lief.
Daarnet bij het thuiskomen — we waren even naar de bloemenmarkt geweest — stapte ik als eerste uit de auto. En na het sluiten van mijn deur hoorde ik nog een fractie van een seconde de radio, opeens op een vreselijk hoog volume, spelen. Daarna stapte ook lief uit. Het duurde een paar ogenblikken voor ik het doorhad, maar toen dacht ik terug aan de tijd dat we één auto deelden en ik ‘s morgens bijna een hartinfarct kreeg als ik de auto startte, omdat hij de vorige avond volume 11 had ingesteld. Hij doet dat dus met opzet, zo blijkt: voor het uitstappen de radio heel luid zetten, en als ik dan straks vertrek schrik ik mij een ongeluk. Dat vindt hij grappig.

Het ergste is dat ik het *weet* maar het binnen een uur waarschijnlijk vergeten zal zijn en dus toch ga verschieten. Kroniek van aangekondigde schrik.