Vandaag wordt mijn nichtje achttien jaar, en vanavond wordt daarom feest gevierd. Achttien worden is immers niet niks: opeens geen kind meer, maar een volwassene. Opeens geen voogd meer, maar het zelf kunnen worden. Verantwoordelijkheid ook: om besturen van land en stad te kiezen, maar ook verantwoordelijkheid voor je eigen daden. Geen jeugdzondes meer, maar direct het echte werk.

Ik ben al een hele dag aan het toezichten op examens, en dat geeft me af en toe wat tijd om terug te denken. Het lijkt veraf, dat achttien jaar zijn. Eerste jaar aan de universiteit. Een lief dat zich zowat aan het andere eind van het lieven-spectrum bevond in vergelijking met mijn uiteindelijke levensgezel. Een dorp in plaats van een stad. Labiliteit en absoluut geen enkel idee van wat je wilt worden, doen, zijn. Heel lastig allemaal, nu ik eraan terugdenk.

Een paar stabiele factoren (dezelfde leuke familie, nog steeds een aantal lieve vrienden uit die tijd, nog steeds een paar liefhebberijen) niet meegerekend is mijn leven helemaal anders dan toen. Dat volwassen zijn op achttien bleek achteraf eerder “volwassen beginnen worden vanaf achttien”. En het is nog niet voorbij.

Maar alleszins: toch een belangrijke dag, hoor. En een mijlpaal in je leven. Dus van harte happy birtday, E. Enjoy!