Het was even p.m. (maar helemaal nog niet lang) geworden toen de walkitalki de dag en mezelf wakkerrinkelde. Gezwind beantwoordde ik half slapend een vraag over ELO’s alsof het even gemakkelijk was als vertellen dat ik een boterham met choco wilde en een kop sterke koffie. Dat is professionaliteit, vind ik: zelfs in uw slaap kunnen uitleggen wat een leerpad precies is en hoe het efficiënt kan gebruikt worden.

Ik deed het hele vertellement met gedempte stem in de badkamer, kwestie van het lief en de kat niet wakker te maken. Ik vond dat bijzonder attent van mezelf, maar had me de moeite blijkbaar kunnen besparen, want het lief en de kat waren blijkbaar al uren tevoren opgestaan. Ik had daar niks van gemerkt, want op dat moment was ik nog te druk bezig met panikeren over gele rupsen die in mijn been kropen en daar mijn bloed besmetten met een dodelijke ziekte die mijn hart zou doen stilstaan als er niet snel iets gebeurde. Het is evident dat er niet snel iets gebeurde, want de dokter van wacht was in Antwerpen en dat was te ver. Ge zult nooit niet anders zien, dacht ik bij het wakkerworden. En het wordt tijd dat we eens stoppen met dagelijks een paar afleveringen van House te bekijken, dat dacht ik ook.

De dag die vervolgens op de nacht volgde was zo mogelijks nog enerverender, hoewel er geen gele rupsen te bekennen waren en een grommend spinnende boogie op mijn schoot de zeden normaliter al eens placht te verzachten. Niet als ik drivers moet zoeken voor digitale camera’s en dat werkt niet en ik moet mijn computer tien keer heropstarten en ik moet uiteindelijk vragen of om toch eens naar hem te bellen voor assistentie. Daar verzacht niks van, het humeur niet en de zeden niet. Niet meteen een vrolijkmakende zondag, inderdaad.

Gelukkig zijn er mensen die googletalksgewijs vragen stellen die mij een uur later nog doen bulderlachen.

Weet jij wat de bedoeling is van die rode links? http://www.carreconfiture.be/bwards/blog/indexvote.php

Thank you so much. You made my day.