Gisteren was een goede dag. De laatste dag van de vakantie en meteen ook de enige dag dat ik vrij heb genomen, kerstdag en nieuwjaardag niet meegerekend.

De goede dag begon met een grote kop koffie en een wandeling in de zon. Hij ging verder in een busrit, een nieuwjaarsreceptie en een lunch met een troep Gentbloggers en hun kinderen. Daarna kwam er weer een busrit, en de combinatie zetel-dekentje-boek-lief. De dag werd afgesloten met een naar pannenkoeken geurend huis en een aflevering van House MD.
Toegegeven: tussendoor heb ik een paar uur foto’s in orde gemaakt voor Gentblogt, en een ToDo-lijst gemaakt voor vandaag, maar over het algemeen was het een zeer luie dag.

En blijkbaar kan ik daar niet goed meer tegen. Raakt mijn lichaamsritme daarvan verstoord, van al dat ontspannen. Ofwel had ik stress voor de eerste schooldag, vandaag. Maar alleszins: omstreeks 4.50h wakker geworden met een hoofd dat voelde alsof er een ballon vol naalden in ontploft was. Of zou ontploffen. U kent het wel. Eén en ander resulteerde een verweesd rondscharrelen in de living, op zoek naar neurofens. Ik had bijna de uitdrukking “bij nacht en ontij” gebruikt, maar dat klinkt gelijk nogal dramatisch. Het moet niet altijd MRSA zijn, vind ik.