Die keer dat mijn lief bijna een Rouffaerke deed.
Ik ga er niet geraken, om te eten, zo klonk het door de walkitalki. Ik duwde net de deur van het restaurant open en antwoordde bijgevolg enigszins teleurgesteld Oh. ist waar? Waarom?
Dat er iets ontploft was in zijn lokaal. En dat hij nu wat brandwondjes had in zijn gezicht. Maar dat ik me geen zorgen moest maken (wat ik wel deed) en niet moest verschieten (waarvoor het al te laat was). En dat hij nu geen tijd had om het uit te leggen, want dat hij naar de dokter ging en eerst nog langs huis ging passeren want zijn trui en zijn T-shirt waren verbrand. Salu schatjen, ik zal nog eens bellen straks als ik van de dokter kom.
Klik. Slik. Neeneen, ik was helemaal niet ongerust. Zo ben ik niet.
Eeek. Jongens, zo verschieten!
Idd :-/ Beterschap, want dat zal wel pijn doen…!
Jakkes.
Amai..zo’n gevaarlijke job!
Voor die keer dat er ne keer iets spannends gebeurt op Ottogracht
1. ben ik er niet
2. en moet het net Henk zijn.
Dzju.
Goedemorgen,
Don’t try this at home, try it at work, just in case.
Vriendelijke groet van de Spaanders voor de Vlaanders
amai, da moet serieus verschieten geweest zijn. man man toch.
Dat is verschieten…
Ook eens meegemaakt toen ik een jaar of 16 was en ik kwam thuis van school. Mijn ma hield de deur dicht en zei “niet verschieten, hé, ik ben zwaar verbrand in mijn gezicht en ik zie er niet uit.” Goed om u helemaal een bult te verschieten. En inderdaad, naast wat wit gaas en één oog was er niks anders te zien.
Beterschap, Henk!