Het was een ex-lief die het me ooit schreef, en hij had het van zijn ex-lief. Wijze woorden, dat zijn het. Dat sommige dingen heel dramatisch lijken als het donker is buiten en je woonkamer enkel verlicht is met wat sfeerlampen. En dat de ochtend de zaken vaak op een heel andere manier belicht.
Er zit minder verdriet in de ochtend dan in de nacht, daar kwam het op neer. Het kan te maken hebben met bezinkingstijd en een nachtje woelen onder een donsdeken. Of gewoon met dat je verder ziet als het licht is buiten.

Het klopt wel, dat weet ik ondertussen. Vandaar dat ik me donderdagavond heb beperkt tot huilen met lange uithalen, in mijn lief zijn troostende armen liggen en slapen in de zetel. Teleurstelling, dat was het overheersende gevoel. En vertwijfeling, woede en een flinke portie pijn. De kleur van zo’n combinatie aan gevoelens is overigens dieprood, maar dat wist u vast al uit ervaring.

Alleszins: ik heb de mail in draft niet verstuurd. Ik heb de post op dit weblog niet gepubliceerd. Ik heb het telefoontje niet gepleegd. En nu het twee keer licht geworden is ondertussen, weet ik dat ik het niet meer ga doen. De boer, hij ploegde voort. En welke janet heeft nu appreciatie nodig.

En toch is er iets veranderd in mijn hoofd. Laten we hopen dat de verkeerde mensen daar niet onder lijden.