Ik staar hardnekkig naar mijn scherm, momenteel. Klik op refresh in de feedreader en de mailbox, in de hoop iets te doen te hebben. Ik ben te moe om te schrijven, te moe voor een boek en ben enkel nog in staat om eventueel wat naar de lichtbak te gapen. Jammer genoeg is het chuckie op de televisie. En nog jammerer genoeg heb ik een heilige schrik voor poppen. Vraag mij niet waarom en waar ik het heb opgedaan, maar poppen en ook films van poppen zorgen voor kippenvel en hartkloppingen. Geloof me bovendien vrij, chuckie is nu niet echt een aangenaam exemplaar van zijn soort. Als ik dus kijk, dan heb ik gegarandeerd nachtmerries. Zet dan een andere post op, geit, hoor ik u denken. Dat zou een goed idee zijn, maar hoewel de jonge garde beweert dat ik een nazi ben om mee samen te wonen, is hij de baas is over de afstandsbediening. En hij heeft die vieze degoutante pop boven mij gekozen.