Zo-ho, beste kijkbuiskindertjes. (Kijk, deze zin was zowaar een exemplaristisch voorbeeld van grappig bedoeld edoch weinig creatief taalgebruik. Doet u mij vooral een proces aan. Exemplaristisch voorbeeld is trouwens een tautologie. Ja, ook ik heb op de Blandijn gezeten. Ik was jammer genoeg gebuisd, dus ik kan slechts kandituriaal linguistisch hoogdravend wezen. Kandituriaal is trouwens een woord dat ik zonet zelf heb uitgevonden en dat kan allemaal zomaar, want dit is mijn weblog. Mokerhamer! Doucheluis! Paasvijgen! Het is helemaal niet zo moeilijk, en ik zou er zelfs een beetje vrolijk van worden als ik niet zoveel rugpijn had)

Maar terzake, kijkbuiskindertjes. Een etmaal heb ik mijn rug gedraaid en het Vlaamse internet staat op zijn kop en ik was weer niet mee. So far voor vinger aan de pols. Bart is waarschijnlijk Feys, dus daar zijn we ook al weer vanaf. Nu nog uitzoeken wie die dekselse Vijs was, en we zijn er helemaal. *Ik* weet het, maar het interesseert u waarschijnlijk nauwelijks, dus ik zeg het lekker niet.

Er zijn ook twee nieuwe kijkcijferkanonnen, zo blijkt, en ze zijn dat geworden door de beproefde methodiek nijst. Dat is niks om u voor te schamen, Tom is ook op die manier populair geworden (heeft u trouwens al op hem gestemd, ondertussen? Het wordt tijd é). De methodiek nijst was natuurlijk geschreven met humor en zelfrelativering, en het enige grappige aan de nieuwe helden van de blogosfeer is hun jammerlijk falende poging tot zelfspot. Aandoenlijk. Sommige mensen denken dat het van voorbijgaande aard is, die populariteit, maar zeg nu zelf: had u gerekend op 17 reeksen van De Kampioenen?

En de meerderheid is het er ondertussen tot slot over eens: dit weblog verdiende geen nominatie. De meerderheid is het er ook over eens dat mijn lief wel op de shortlist hoorde in die andere wedstrijd. Dus als we nu eens die twee dingen omruilen? Zou dat Pax mediasgewijs te regelen vallen?

Tijd voor een bad en een pijnstiller.

Update: De nijst-methodiek is toch nog te vinden.