Neen, ik heb niet opeens vijf kaarten voor de BIS-beurs. Ze zijn trouwens bijna weg, die kaarten. Nog eentje als iemand nog op zoek is.

Maar vijf is het aantal keer dat ik de oefening van vandaag al gegeven heb: vier keer vorig jaar, en nu dus de eerste keer dit jaar. Telkens een beetje anders, dat wel, afhankelijk van de richting waarin ik het geef. Iedere groep studenten is immers anders en de ene groep heeft al wat meer ICT-ervaring dan de andere. Maar goed. Het gaat over een serieuze workshop tekstverwerking van drie uur, en het is niet gemakkelijk: opmaakprofielen, daar nummering op verschillende niveau’s aan koppelen, secties en dan aparte kop- en voetteksten en lay-out in verschillende secties, automatisch aangemaakte inhoudstafels,…dat soort dingen. Drie uur zwoegen en zweten.

Het eerste jaar dat ik die les gaf, was ik achteraf echt niet content. De groep was groot, de studenten zeer hyperkinetisch (actieve LO-ers, het is wat). Ik had zo het gevoel dat ik veel te veel moest doceren en dat de studenten veel te weinig oefenden. En dat er niet genoeg structuur inzat, dat ook.

En dus heb ik vorig jaar een mega-grote-oefening gemaakt. Vier pagina’s instructies, stap voor stap, telkens afgewisseld met heel korte demonstratiemomenten. Dat bleek de manier te zijn waarop een dergelijke les wel werkt, maar dan heb ik dus vier keer aan die oefening moeten schaven: hier een instructie bij, daar iets weg, hier een beetje meer uitleg, daar een volgorde veranderd. En vandaag heb ik de oefening dus gegeven en het was 2,5 uur lang zoals ik het wilde: op het einde hadden ze het allemaal door, ze zijn allemaal 2,5 uur met hun computer bezig geweest en er was zelfs verwondering op sommige momenten (die automatische inhoudstafel, als dat werkt, dan vinden ze dat fantastisch. Ojo, zo helemaal vanzelf en al). De oefening is dus af en dat geeft ongelooflijk veel voldoening.

Dat de 3e jaars volgend jaar ook met Openoffice.org beginnen werken, en ik dus moet herbeginnen, vergeet ik nu even voor het gemak. Vandaag is vreugde.