Krapuul.
Een mens zou het bijna vergeten vertellen, met al dat druk in de weer zijn. En ik was niet thuis, maar lief wel en die heeft er een foto van genomen. Er was gejank en geschreeuw. Er waren rondvliegende plukken haar. En er was een beetje bloed, ook.
Maar goed, boogie heeft overtuigend gewonnen, zo schijnt. En lief heeft de neus van Boogie ontsmet en nu is het helemaal genezen, reeds.
Ontsmet, ja. U mag nu beginnen lachen, want dat heb ik ook gedaan.
Ochere, da beestje!
Tuurlijk ontsmetten dat neusje ! Go Henk ! Of moet die poezeneus beginnen etteren en verzweren omdat er vuil in blijft steken ? Zijn superieure reukorgaan ?
seg das toch normaal ocharme ochere ik zou da ook ontsmette denk ek ik heb twee katten maar die zijn te bang om te vechte
Ook wij hebben lang met gepaste trots mogen genieten van onze Jop die de buurt (de héle buurt, jawel) terroriseerde. De Gevreesde Hollandse Kat. Won altijd. Liep af en toe een beetje schade op, dat wel, getuige daarvan gelijkaardige krassen op zijn neus, een stukje oor dat achtergebleven is op het slagveld, en zo verder. Maar toch, altijd winnen, die kater.
Maar nu ligt dat beestje bijna de hele dag (en nacht) lang op ons bed. Depressief. Want er is een hond bijgekomen, en Jop vindt dat niet tof, denken we. Niet dat hij bang is van de hond: bij huiselijke conflicten weet hij ook duidelijk zijn superioriteit te bewaren.
Moeten we nu naar een dierenpsycholoog? Kan een kater suïcidaal worden? Moeten Max en Jop naar een relatietherapeut? Zou hypnosetherapie werken? Regressie naar de respectievelijke puppy- en kittentijd van beider beesten, om vroegere psychotrauma’s op te sporen en te behandelen? Weet iemand raad?