Deze ochtend (in de nog steeds functionerende ford feest) om half acht, dus nog ietwat droevig over het zo vroeg verlaten van de niet-echtelijke bedstede, werd ik begroet door een tegenligger met hevig lichtengeflikker. Beuzak, dacht ik. Ik rij toch op mijn vak, dus zaagt zo niet. Ja, ik ben ‘s ochtends nu niet meteen een toonbeeld van zonnig humeur, dus ik scheld in mijn hoofd dan al eens op mijn medemensen, zeker die die fel licht in mijn ogen schijnen als die eigenlijk nog dicht willen zijn. Mijn ogen, niet mijn medemensen, want dat zou belachelijk zijn. Medemensen kunnen helemaal niet dicht zijn. Wel dicht klappen, maar dat is een ander verhaal dat niet voor weblogs is bestemd.
Dus. Flikkerende lichten. Beuzak. En dan vijftig meter verder een fietsende mevrouw die druk gesticulerend naar de lucht wijst. Of althans, dat dacht ik, tot mijn oog op een rond rood bord met een witte streep viel.

Blijkbaar hebben ze dus deze nacht, zomaar en zonder aankondiging, de straat naast de onze veranderd van een tweerichtingstraat naar een éénrichtingsgeval. Splinternieuwe, blinkende borden hebben ze gezet. Geniepig en als dieven in de nacht, de snoodaards. En zo komt het dat ik deze ochtend al een zware verkeersovertreding had begaan nog voor ik een uur wakker was.